Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Blaðsíða 40

182
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Pálínu litlu til að láta hana bjóða okkur
góða nótt og lesa bænirnar sínar hjá
mömmu sinni. Þegar hún kom að fallegu
orðunum: »í hvíluna mína nú litlu ég
leggst«, fékk hún ofurlítinn hóstakjölt.
Konan mín hneig aftur á bak í stólnum
eins og hún hefði fengið aðsvif, spratt
svo skyndilega upp í dauðans skelfingu
og skipaði að flytja rúmið telpunnar úr
barnaherberginu og inn í herbergi okkar
þegar í stað. Hún þaut í ofboði fram og
aftur, til að stjórna flutning-num og skip-
aði mér auðvitað að hjálpa til, svo að
þetta gengi einhverntíma. Flutningurinn
gekk fljótt og vel. Þar næst lét hún gera
flet í klæðaherbergi sínu, við hliðina á
okkar herbergi, handa vinnukonunni, svo
að hún væri við höndna um nóttina.
Þegar þar var komið, datt konu minni
snögglega í hug, að við værum oflangt
frá hinu barninu, ef þíið nú fengi í sig
eitthvert veikindakastið um nóttina, og
það var nærri liðið yfir hana við tilhugs-
unina eina saman. Við fluttum því rúm-
ið aftur í skyndi á sinn stað í barnaher-
berginu, en bjuggum um okkur í dálítilli
kytru við hlið þess, svo að við værum til
taks ef á lægi.
Ekki vorum .við fyrr búin að koma
þessu öllu fyrir en kona mín segir: »En
ef hún Pálína skyldi nú smita drenginn!«
Það kom reglulegt æði á hana við þessa
tilhugsun. Enda þótt við flýttum okkur
eins og unnt var, þótti henni sem ekkert
yrði ágengt með að drífa rúmið út úr
barnaherberginu aftur. Til þess að flýta
fyrir, þreif hún svo óþyrmilega í það,
að nærri lá að það gengi af göflunum.
Við sentumst nú með það niður í stofu.
Þegar þangað kom, kom það upp úr kaf-
inu að stúlkan gat hvergi legið í stof-
unni, en án hennar sagði konan mín að
við mættum með engu móti vera, því að
reynsla hennar og þekking væri óviðjafn-
anleg. Þá var ekki um annað að ræða
en flytja allan okkar farangur upp í
svefnherbergi okkar hjónanna, enda var
svo gert í skyndi eftir skipun konu minn-
ar, urðum við jafn sárfegin að komast
þangað eins og veðurbarinn smáfugl að
finna hreiðrið sitt. En Adam var ekki
lengi í Paradís, konan fór inn til drengs-
ins, til að vita hvernig honum liði, og.
þar með var friðurinn úti.
»Hvernig getur staðið á því, að barn-
ið sefur svona fast?«
»En góða mín, hann sefur æfinlega
eins og steinn«.
»Það veit ég vel. En það er samt eitt-
hvað undarlegt við þetta. Hann andar
eitthvað svo... eitthvað svo... reglulega.
Æ, þetta er ógurlegt«.
»En hann andar æfinlega svona reglu-
lega«.
»Ég veit það maður, en það er samt
eitthvað hræðilegt við það. Fóstra hans
er ung og óreynd. María má til að vera;
hjá henni, svo að hægt sé að grípa til
hennar í skyndi, ef eitthvað kemur fyr-
ir«.
»Það er þá bezt, en hver á þá að hjálpa.
þér?«
»Það getur þú gert. Reyndar verð ég
æfinlega að annast um allt sjálf, ef eitt-
hvað ber út af«.
»Ég kynni nú held ég ekki vel við það
að sofa og vita þig bjástra eina að öllu
saman«.
Þetta fór allt eins og konan mín vildi
vera láta. María gamla fór inn í barna-
herbergið, til að vera þar til aðstoðar.
Pálína hóstaði ofurlítið í svefni.
»Hversvegna kemur nú ekki læknirinn,
Marteinn? Það er of heitt hérna inni,
langtum of heitt. Lokaðu hitaleiðslunni
fljótt, og flýttu þér nú!«
Ég lokaði hitaleiðslunni, en leit um leið
á hitamælinn og hugsaði með sjálfum
mér að 15 stig væri engin fjarska hiti
í herbergi fyrir dauðsjúkt barn.