Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Síða 7

N. Kv.
VITASTÍGURINN
99
Þér viljið ríða á vaðið og byrja á yðar eigin
börnum.“
Hann kinkaði kolli til samþykkis, og
honum varð hugsað til drengjanna sinna,
Franz fósefs, Óskars, Alfons og Roosevelts,
sem í barnslegri gleði yfir nýju fötunum
sínum mundi tæplega verða liugsað til sel-
anna.
Hún reifaði nú málið frá sínu sjónarmiði
og skýrði frá, hvernig hún hefði liugsað sér
það skipulagt.
„Vinnufólk okkar t. d. verður einnig að
fá áhuga fyrir þessu máli.“
„Ég hefi ekkert vinnufólk, frú mín,“ sagði
Adam og brosti.
„Jæja, þá hjá skyldmennum okkar og
vinum. Það er voðalegt að sjá, hvað sumir
eru kæringarlausir um þjáningar þessara
náunga okkar. Hérna um daginn sá ég
stofuþernuna okkar, sem annars er góð
stúlka, ekki svo mikið sem lyfta fingri, þeg-
ar ein af inndælu, stóru pekingöndunum
okkar hafði fótbrotnað. Aumingja skepnan
drógst áfrarn á leggstúfunum, ó, það var
hræðilegt að Iiorfa upp á það! Ég tók hana
auðvitað og batt um beinbrotið. Ég veit
ekki, hvort henni muni batna, en ég Itef þó
að minnsta kosti gert mitt til að draga úr
þjáningum hennar."
Adam gat varla varist brosi. Hann liugs-
aði með sér, að bezt hefði verið fyrir önd-
ina, hefði verið höggvið af henni höfuðið
undir eins. Hann gat ekki áttað sig á þess-
ari konu. Þessi smávaxna, fíngerða kona
með hljómfögru röddina hlaut þó að hafa
gott hjartalag, að því er virtist. Honum virt-
ist hún nrjög hvikul og óróleg. Hún tutlaði
í sífellu í ofurlítinn knipplinga-klút-bleðil,
og hún var alltaf að skipta um sæti. Adam
ásetti sér að athuga liana nokkru uánara og
spurði hana því, hvort ekki væru einnig
margar manneskjur, sem liði illa og þurfa
kynnu verndar við. Hún horfði lengi á
hann athugulum rannsóknaraugum. Og
hún tók einnig að velta fyrir sér, livers kon-
ar maður hann í rauninni myndi vera, þessi
góðlegi og lítilmótlegi maður, sem sat
hérna gegnt henni .Var þessi óvænta spurn-
ing hans ef til vill njósnar-fluga?
„Manneskjurnar geta talað, þær geta tjáð
tilfinningar sínar og þjáningar, en veslings
dýrin verða að bera þjáningar sínar í þögn,“
svaraði hún, eilítið hikandi.
„O, það eru víst margar manneskjur, sem
bera þjáningar sínar í þögn og kyrrþey, frú
mín góð, og þeim líður ef til vill verst. Það
er heldur ekki aðeins líkamlegar þjáning-
ar, sem þyngja mest. Til eru þeir menn,
senr eru friðarvana, og þeir liala þess mesta
þörf, að við komum þeim til hjálpar.“
„Friðarvana, friðarvana?" tautaði liún í
hl jóði.
„Já, friðarvana, frú mín. Þér afsakið von-
andi, að ég er svona opinskár við yður.
Okkur líður svo vel úti í Straumey og bú-
um þar í friði, svo að mér svíður í hjarta,
þegar mér verður hugsað til allra þeirra,
sem hrekjast urn fyrir malstraumi lífsins."
Hún lyfti höfði og horfði forviða á hann.
Hún hafði aldrei áður heyrt ummæli af
þessu tagi. Það lá við, að þessi rólegi og
broshýri maður læsi í huga hennar. Hún
tók að verða óróleg og hikandi og fannst
jafnvel, að hún rnyndi hafa hætt sér full
langt undan landi í Ijúfmannlegu lítillætí
gagnvart þessum vitaverðiutanúrStraumey.
„Ber þá aldrei á sundurlyndi, misskiln-
ingi og öfund á yðar heimili í Straumey?"
spurði hún allt í einu og sneri sér að hon-
um.
„Aldrei, frú mín.“
„En þið hjónin? Það hlýtur þó einstöku
sinnum að brydda á ofurlitlunr misskiln-
ingi, kulda, þó ekki sé annað, ykkar á milli,
einkanlega þegar kringumstæðurnar eru of-
urlítið, — jæja, lrvað á ég nú að nefna
það-------?“
„Mitt á milliaðverafátæklegarogáhyggju-
samar,“ sagði hann xáðstöðulaust og hló
hjartanlega.
13*