Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Qupperneq 23

N. Kv.
VITASTÍGURINN
111
á hvítan vitann, eins og væri hann að bjóða
manni til sín. Henni féllst hugur, og hún
varð bæði hrygg og kjarklaus. Hún þagn-
aði, sat grafkyrr og starði niður fyrir sig.
Hauksnefið hékk nærri því niður á bringu.
Allt í einu fór hún að gráta. Hún gat ekki
stillt sig og barðist árangurslaust við að
bæla niður grátinn. Grannur og magur lík-
ami hennar hristist allur af ekka. Fía varð
bæði hissa og í vandræðum; hún vissi ekk-
ert, livaðan á sig stóð veðrið. Hafði hún
sagt eitthvað, sem var niðrandi eða ónær-
gætið? Þetta um Jónas í hvalnum hafði hún
sagt í því skyni að skemmta ungfrú Even-
sen. Því miður hafði það snúizt í þveröfuga
átt.
„En góða bezta,“ sagði Fía loksins, „þér
megið ekki taka þessu svona þunglega. Það
er þó enginn, sem vill yður eða ívarsen
neitt illt.“
„Það tala allir illa um ívarsen og eru
vondir við hann. Ég heyri aldrei eitt gott
orð um hann úr neinni átt.“
„O, hann hefir sennilega líka sínar góðu
hliðar."
„Ég hefi verið hjá ívarsen í 20 ár, svo að
ég veit, hvað hann er góður. Þér ættuð bara
að þekkja hann, frú Stolz —“ nú sló aftur út
í fyrir henni, og hún fór aftur að gráta og
fékk ekka. Fía tók nú að renna grun í sam-
hengi málsins. Kveneðli hennar skynjaði,
að hér væri um ást að ræða, og þá var Fia
þegar velvakandi. Þetta var skemmtilegt.
Já, auðvitað vildi hún hjálpa, en hvernig?
Hún tók í höndina á ungfrú Evensen og
þrýsti hana innilega.
„Verið þér bara róleg, ungfrú Evensen,
þetta kemst allt í bezta lag aftur. Þér vitið
annars, að ekkert verður eins gott og við bú-
umst við, en heldur ekki eins slæmt og við
óttuðumst. Það er gott kjörorð. Annars er
ívarsen orðinn roskinn maður, sem búast
má við að falli frá þá og þegar.“
„Nei, segið þér það ekki, segið þér það
ekki,“ hikstaði hin.
Fíu skildist þegar, að nú hefði hún hlaup
ið á sig, og flýtti sér að breiða yfir.
„Auðvitað getur hann lifað í fjöldamörg
ár enn. Þess eru svo mörg dæmi. Hvað er
ívarsen annars orðinn gamall?“ .
„Sextíu og tveggja,“ snökti ungfrú
Evensen.
„O, ekki meira, það er nú enginn aldur
að nefna.“ Fía var að velta fyrir sér, hvort
hún nú væri ekki stundin komin til að
spyrja blátt áfram, hvort hún elskaði ívar-
sen. Því að það fannst henni hún þurfa að
vita, ef hún ætti að geta tekið hér hönd í
bagga.
„Yður þykir víst vænt um ívarsen — ég á
við, að þér elskið hann víst?“ sagði Fía. Það
var eins og síðustu orðin stæðu ofurlítið í
henni. Henni fannst sem sé svo algerlega
ólíklegt, ef ekki með öllu óhugsandi, að
nokkur gæti elskað ívarsen. Það fór hryll-
ingur um hana, yrði henni aðeins hugsað
til þessa feita og ógeðslega manns. Að vísu
var ungfrú Evensen engin skýjadís, hún var
visin og beinaber, en samt var hún ennþá
tiltölulega ung manneskja. Vegir konunn-
ar eru órannsakanlegir, hugsaði hún með
sér. Ungfrú Evensen svaraði ekki undir
eins, hún varð að stilla ekkann. Loksins
kom það:
„Fyrst þér spyrjið mig að því, frú Stolz,
þá verð ég að segja yður það. Mér þykir
mjög vænt um ívarsen. Mér hefir þótt
vænt um hann frá fyrsta degi mínum í búð-
inni hans. Ég var þá aðeins seytján ára, nú
er ég þrjátíu og sjö. Þér rennið ekki grun í,
hvað hann hefir verið mér góður. Aldrei
eitt ónota-orð öll þessi ár, og ég hefi fengið
launahækkun á hverju ári.“
„En hamingjan góða, hvers vegna giftist
þér þá ekki manninum?" spurði Fía.
„Við erum ekki trúlofuð, nei, góða frú
Stolz, þér megið ekki misskilja mig. Þér
megið endilega ekki nefna þetta við nokk-
urn lifandi mann!“
Fía gat ekki varist að taka þessu sem