Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Qupperneq 31

N. Kv.
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
117
Hurð bjálkahússins féll út'. Banderas þok-
aði sér að hurðabaki. Það leit út fyrir að
hann hefði misst allan áhuga fyrir að lrafa
upp á Marano.
Hvað gat orsakað áhuga hans fyrir þess-
um ungu mönnum, er þarna sátu og sam-
ræðum þeirra?
Það var fljót sagt.
Hann liafði heyrt annan þeirra nefna
Gimsteinadalinn og það var nóg tihþess að
hann gleymdi í bráð öllu öðru.
XXIII.
HENRY OG CELÍA
„Hvers segist þú hafa orðið vísari?“
spurði sá yngri með undurfagurri röddu.
„Hefirðu fundið innganginn í Gimsteina-
dalinn? Hvar er þessi dalur, Henry?“
„Það skal verða upphaf okkar hamingju,
ef við finnum Gimsteinadalinn. Hann
liggur hér inn á milli fjallanna. Engum
öðrum en okkur mun nokkru sinni auðnast
að finna hann, né njóta þeirra óþrotlegu
auðæfa, sem þar eru fólgin.“
„Ó, bróðir minn! Er þessi saga þín um
Gimsteinadalinn ekki draumórar einir?“
„Hvert orð er satt, kæra systir. Ég var vel
vakandi og með réttu ráði, þegar ég af
hendingu fai}n Gimsteinadalinn. Þú
mannst, að þar var einn dag, að óheppnin
elti mig frekar venju. Ég var búinn að ráfa
hér franr og aftur um gullsvæðið, án þess að
finna nokkuð, á sama tíma og hinir gull-
fararnir fylltu skjóður sínar með gullsandi.
Svo undir kvöldið þreif ég byssu mína og
liélt liér inn í fjöllin og þá var það sem ég
af blindri hendingu fann þennan leyndar-
dómsfulla hamradal, sem allir gulleitar-
menn tala um, en enginn veit hvar er. Þú
veitzt, systir mín, hver áform okkar voru er
við settumst hér að. Við ætluðum að safna
svo miklu gulli, að við værum þess megnug
að flýja til Norður-Ameríku, þar sem negra-
blóðið í æðum okkar vitnar ekki á móti
okkur og veldur ekki eilífum missi allra
mannréttinda og jarðneskra gæða. Þessi
áform Irafa það verið, sem ávallt hafa beint
huga mínum að sögninni um Gimsteina-
dalinn.“
„Hún er aðeins þjóðsaga, sem ekkert er
byggjandi á,“ svaraði Celía.
„Já, en þjóðsaga, senr byggist á vissum
staðreyndum. Sagan segir, að þegar Spán-
verjar í fyrndinni réðust inn í Mexíkó, hafi
síðasta furstaætt landsins flúið með auðæfi
sín til norðurs, til þess að Jrau féllu ekki í
hendur innrásarmönnunum. Var fjársjóður
þessi falinn í stórum helli í einu gullauð-
ugasta og afskekktasta lrluta Serra Verde.
Sagan segir ennfremur, að dalurinn, þar
sem lrellirinn er, hafi við jarðrask fyllst
vatni og sé Jrví lítt hugsanlegt að munni
hans verði fundinn."
„Hver hefir sagt þér þetta?“ spurði
Celía.
„Gullfararnir, sem ég hefi unnið með.
Og einn Jreirra hafði það eftir indíánunum,
að andinn mikli hefði fyllt dalinn vatni svo
engum mætti auðnast að finna fjársjóðinn
mikla, sem þar er geymdur. Þeir segja enn-
fremur, að andinn mikli rnuni í fyllingu
tímans senda einhvern af þessum ættstofni
til jarðarinnar aftur til Jress að safna saman
í einn voldugan þjóðflokk hinum undirok-
uðu frumbyggjum landsins. Þá, en ekki
fyrr, muni vatnið í dalnum síga niður og
hellismunninn verða sýnilegur hinum út-
völdu sonum frumskóganna."
„Eftir Jressari sögu að dæma, mun okkur,
kæri bróðir, veitast torvelt að ná þessum
fjársjóði. Nei, við verðum að gera okkur að
góðu að bíða þangað til andinn mikli lætur
vonir indíánanna rætast.“
„Vatnið hefir þegar sigið, dalurinn er
orðinn þurr. Ég hefi komið þar sjálfur og
séð það með mínurn eigin augum. Og þó
að ég sæi ekki fjársjóðinn þegar ég kom þar,
þá get ég fullvissað þig um, að áður en