Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Qupperneq 37

N. Kv.
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
121
„Nafn mitt er Banderas, mexíkanskur
hershöfðingi og fyrrverandi ríkisstjóri í
Sonora," svaraði Banderas þóttalega.
Marano spratt á fætur, fölur sem nár.
Síðan mælti hann hikandi:
„Hafið þér átt heima í Mexíkóborg?"
„Nei, ég hefi aldrei komið í þá borg,“
laug Banderas.
„Eg vissi það,“ tautaði Marano, „sá
Banderas, sem ég þekkti, er löngu dauður."
„Hvers vegna spyrjið þér um hvort ég
hafi átt heima í Mexíkó?“ spurði Banderas.
„Fyrir fimmtán árum Jrekkti ég mann að
nafni Banderas. Hann var offursti við vall-
araherdeild í Mexíkó.“
„Það hefir verið frændi minn,“ mælti
Banderas. „Hann fannst drepinn í morð-
ingjabæli einu í úthverfi borgarinnar.“
„Fundu þeir hann!“ hrópaði Marano
ósjálfrátt.
„Já, en hann var með lífsmarki, þegar
hann fannst. Og áður en lrann gaf upp önd-
ina, sagði hann ] ögregl n{> jón u n u m, sem
fundu liann, nafn banamanns síns. Ég veit,
að þér verðið undrandi, þegar ég segi yð-
ur, kð hann bar sanra nafn og þér.“
. „Dauði og djöfull!" æpti Marano og
þreif blaðbreiðan hníf, er lá við hlið hans
í fletinu, „eruð þér að drótta því að mér, að
ég hafi myrt þennan frænda yðar?“
„Alls ekki,“ svaraði Banderas os: hló
óhugnanlega, „hvernig dettur yður í hug,
að bera mér slíkt á brýn. Og jafnvel þó þér
hefðuð gert það, Jrá mundi ég ekki hafa
ásakað yður, þar sem ég var eini erfinginn,
sem frændi minn átti.“
„Gott og vel,“ urraði gæzlumaðurinn,
„en minnist þess, sem ég hefi sagt: Ég hefi
ekki drepið þennan frænda yðar. Og í
Mexíkó bera margir sama nafn og ég.“
„Það veit ég vel, herra minn,“ mælti
Banderas. „En snúum oss nú að efninu eft-
ir að við höfurn kynnt okkur jafnvel hvor
öðrurn."
„Hvað hafið þér að segja mér? Ég mun
hlusta á mál yðar.“
„Hafið Jrér nokkru sinni heyrt talað um
Gimsteinadalinn?" byrjaði Banderas ^hik-
andi.
„Jú, ég hefi heyrt hans getið og ég hefi
einnig séð hann.“
„Séð hann,“ mælti Banderas forviða.
„Hví skyldi ég ekki hafa séð hann?‘“
Ótölulegur fjöldi gulleitarmanna hefir séð
hann frá tindum hinna háu fjalla, er um-
lykja hann á alla vegu. Ef þér eigið eftir að
kynnast mér betur, þá sannfærist þér von-
andi um, að þorsti eftir gulli er eina ástríð-
an, sem kvelur mig. Og þá er ekki nema
eðlilegt að ég hafi einnig leitað Gimsteina-
dalsins, og þegar ég loksins fann hann, að
innganginum í Jretta dularfulla heimkynni
auðæfanna.“
Banderas horfði rannsakandi á Marano.
„Ég gæti ekki fengið ógeðfelldari félaga,
og líklegri til illverka,“ hugsaði hann.
„Og funduð þér innganginn?“ spurði
hann gæzlumanninn.
„Nei,“ svaraði Marano argur. „Ég kleif
eins og gemsa um hin hrikalegu fjöll ög
unni mér hvorki svefns né hvíldar. En
hvernig sem ég leitaði, þá gat ég hvergi
komið auga á nokkurn þann stað, er lík-
legur gæti talist til þess að varðveita mikla
fjársjóðu. Enda var dalurinn eitt stöðu-
vatn, hamraveggjanna milli.“
Banderas leit á Gomez.
„Hvað er langt síðan þér komuð Jjang-
að?“ spurði hann Marano.
„Nokkrar vikur."
„Og var dalurinn þá eitt stöðuvatn. eins
og þér sögðuð?“
„Já, hvernig getið þér búizt við öðru?“
„Vitið þér nokkur dæmi þess, að vötn,
sem þessi, hverfi í jörð við jarðrask eða þess
háttar?"
„Veiðimenn, sem komu að norðan, höfðu
eitt sinn þá sögu að segja, að vatn eitt í
Oregon hafi sigið niður og horfið, svo
16