Nýjar kvöldvökur - 01.01.1944, Síða 23

N. Kv,
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
9
Hjálmdís og hélt áfram að hlæja. — En vita
skaltu það, að ég átti einnig föður, sem þú.
Og enda þótt hann væri tíu sinnum dauð-
uur, skal hann samt spyrja það einhvern
tíma, að ég hafi borið bóndaspjót lians með
jafn miklum heiðri, og þó að ég hefði verið
sonur hans. Tygjaðu þig í herklæði föður
þíns, Styrbjörn, og láttu ekki konur hæða
þig-
Styrbjörn hélt nú til skipa sinna við ár-
ósinn, og einn morgun í dögun skriðu þau
frá landi. Seglin á stærstu og fegurstu skip-
unum voru stöfuð með rauðum og gulum
röndum, og hljóðlega og tignarlega skriðu
þau meðfram sefgrónum ströndum. En þeg-
ar þau komu út á Melarvatnið milli hinna
grænu hólma, þar sem nautin stóðu og
gláptu á þau, fengu þau mótvind. En þá
voru lagðar út þrjátíu árar á borð á hverri
snekkju, sem nú gengu hratt og stefndu til
ókunnra stranda.
— Geti ég ekki einhvern tíma orðið kon-
ungur yfir þessu landi, þá vil ég ekki lifa!
4.
Styrbjöm í víking.
Styrbjörn sigldi nú langa lengi um höfin,
fór hann víða og vann bæði borgir og lönd.
Hann varð hinn mesti kappi og fékk viður-
nefnið hinn sterki. — Eitt sumar hélt hann
til eyjarinnar Wollin í Eystrasalti. Þar stóð
þá Jómsborg, hinn nafnfrægasti kastali
Jómsvíkinga.
Jómshorg var talin óvinnandi með öllu,
og manna á milli gengu sagnir um, að inn-
an múranna væri herskipalægi svo stórt, að
tvö hundruð langskip gætu legið þar í einu
borð við borð.
Styrbjörn sendi njósnara inn í borgina,
og á þann hátt komst hann að því, að þar
væri höfðingjalaust fyrir. Eggjaði hann nú
menn sína að duga sem bezt og róa fram til
atlögu.
Þvert yfir hafnarmynnið var múruð
hvelfing, bæði mikil og traust og lokuð með
járnbentum liurðum og digrum slagbrönd-
um. En yfir hvelfingunni var turn til vam-
ar, og þaðan rigndi stórgrýti og vellandi
vatni niður yfir hvern þann, er óboðinn
reyndi að brjótast inn í höfn borgarinnar.
Með dynjandi, æðisgengnu Iierópi lögð-
ust allir menn á skipi Styrbjarnar á árarn-
ar í einu og knúðu svo fast að snekkjan
flaug áfram yfir hvítfyssandi vatnið eins og
ör flýgur af bogastreng. Skeiðin rann á hið
lokaða hafnarmynni svo að ekkert stóðst
fyrir. Eikarbjálkarnir er halda skyldu
hurðunum aftur, hrukku sundur með braki
svo rniklu, eins og fjall helði rofnað. Hlið-
ið opnaðist. En svo var höggið mikið, að
skip Styrbjarnar klofnaði að endilöngu.
Víkingar lögðust þá hver á sína ár og syntu
inn í kastalann, en hin skipin ívlgdu eftir.
Varð lítið um vörn, þegar inn var komið,
og urðu Jómsvíkingar að gefa sig á vald
Styrbjarnar hins sterka, taka hann til höfð-
ingja yfir sig og sverja honum eiða.
Enginn var tekinn í flokk Jómsvíkinga,
sem var yngri en fimmtán vetra né eldri en
fimmtíu. Hver maður varð að vera hertur
í allskonar mannraunum og svo djarfur, að
hann aldrei hopaði fyrir tveimur í bardaga.
Fyrir slíka menn var það ánægja að fylgja
höfðingja eins og Styrbirni. Aldrei sat hann
um kyrrt, alltaf stöðugt fylgdi leiðangur
eftir leiðangur. — Eftir að hann nú var orð-
inn Jómsvíkingur, mátti hann aldrei láta í
ljósi neina óánægju, aldrei kvarta né æðr-
ast, Iivað sem mætti honum. Á hinum stöð-
ugu víkingaferðum voru heldur ekki marg-
ar stundir til slíks. En það heyrðu menn
hans, að hann oft bylti séj andvaka í húð-
fati sínu nótt eftir nótt.
Hann hafði nú fengið bæði auð metorð
og völd, frægð og oiðstír — allt það, sem sæ-
konungur gat óskað sér — aðeins ekki það
einasta, sem hann þráði og óskaði af alhug,
það sem hann dreymdi um í svefni og vöku:
Að standa á haugi föður síns við Uppsali
2