Nýjar kvöldvökur - 01.01.1944, Qupperneq 29

N. Kv.
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
+
15
Þau áttu heima í Boston. Ruben varð hlut-
skarpari í ástamálunum og hlaut hina
ungu læknisdóttur, sem var óviðjafnanlega
fögur. Gonsalvo hvarf á braut og Ruben
hafði engar fréttir af honum haft síðan.
Ruben tók við búgarði föður síns, eftir að
hann hafði gengið að eiga hina ungu heit-
mey sína. Miklar skuldir hvíldu á búgarð-
inum og fór svo að lokum að hann gat ekki
undir þeim risið og neyddist til að selja
hann. Fluttust þá ungu hjónin til Vestur-
ríkjanna og settust að á litlu en snotru býli,
er hann keypti í nánd við Rio Grande.
Á þessum búgarði var það, að apacha-
indíánarnir lögðu líf hans í auðn.
„Ekki verður annað sér,“ tautaði hann
við sjálfan sig, „en að einhver grimmlynd
örlög hafi dæmt alla ætt mína til að falla
fyrir indíánum. Móður mína, konu mína,
elzta son minn hafa þeir myrt. Rauðskinni
var einn af morðingjum bróður míns, og
nú er lífi barna hans ógnað af rauðskinn-
um. Eilíf bölvun hvílir yfir ykkur, rauðu
djöflar! Krossför hefndarinnar er að vísu
löngu hafin, en síðasti þátturinn er eftir, og
þá skuluð þið fá öll ykkar níðingsverk
margfaldlega endurgoldin.“
Degi var nú tekið að halla. Ruben hélt
þó enn lengi kyrru fyrir í fylgsni sínu. LTm
lágnættið fór hann loks á kreik. Kosta
fylgdi honum eftir. Skreið hann á fjórum
fótum yfir hið auða svæði milli hlíðarinnar
og akranna sem að vatninu lágu. Yfir akur-
inn gekk þeim ferðin greiðlega og þegar
þeir náðu vatninu gátu þeir auðveldlega
dulist í hinu háa sefi er óx á bökkum þess.
Ruben varð fljótlega var við að indíáni
hélt vörð milli vatnsins og þorpsins. Sá
hann varðmanninn greinilega gegnum sef-
ið. Hann virtist vera ungur og ekki líklegur
til stórræða. Studdist hann fram á öxi sína
og starði óaflátanlega út á vatnið.
Allt í einu hrökk hann við. Eitthvert
■ókennilegt hljóð barst að eyrum hans. Og
vel má geta sér þess til, hve undrandi og
skelfdur liann var, er hann sá gamla indí-
ánahöfðingjans, Makamsch, sem dauður
hafði fundist skömmu áður, standa frammi
fyrir sér.
„Já, vissulega er það gamli Makamsch,
sem þú sérð. Blóðsugan drap mig. Veiztu
það?“
„Já,“ stamaði indíáninn.
„Hinn rnikli andi,“ hélt hinn áfram, sem
var enginn annar en kvekarinn, „hefir fal-
ið mér að vara ykkur við Blóðsugunni og
vera ykkur til verndar. meðan Svarti-Fálki
er fjarverandi. Áður en ég var drepinn, hóf
ég tomahawk-öxi mína gegn Blóðsugunni.
En engin vopn vinna á henni. Hún er
refsivaldur hinna hvítn manna, og mun
ekki láta staðar numið fyiT en kynflokki
okkar er útrýmt, ef ekki verður að gert í
tæka tíð. Varið ykkur að troða henni ekki
um tær.“
„Já,“ stamaði indíáninn.
„Þekkir þú Skógarblóm?“ hélt öldungur-
inn áfram.
„Höfðingi minn ætti að vita að svo er,“
svaraði indíáninn.
„Veiztu hvað sonur minn ætlar að gera
við liana, jregar hann kemur aftur?“
„Hann ætlar að taka hana f'yrir konu, ef
geggjun hennar læknast, en hún hefir ekki
verið mönnum sinnandi í seinni tíð.“
„Ef svo er, bá verður að gæta hennar vel.
Hvar er hún í nótt?“
„Þar sem hún er vön að vera."
„Hver vakir yfir henni?“
„Gömul kona, sem Svarti-Fálki valdi til
þess.“
„Nú býð ég þér að sækja hana,“ mælti
gamli höfðinginn skipandi röddu, „og
koma með hana á minn fund. Ég vil sjálfur
vaka yfir henni, þangað til sonur minn
kemur heim. Skógarblóm skal búa í gamma
mínum, sem nú er auður. Ég skal halda
vörð fyrir þig á meðan. Flýttu þér aðeins og
komdu Skógarblómi á minn fund. Ég mun
síðan sjálfur fylgja henni til gammans.“