Nýjar kvöldvökur - 01.01.1944, Síða 34

20
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
N. Kv.
og þú sérð, þá er ég bundirm, og get því
ekkert rnein gert þér.“
En indíánastúlkan sinnti ekki kalli hans.
Eitthvað óvænt hafði komið fyrir.
,,Blóðsugan!“ var orðið, sem kom öllu í
uppnám. Indíánarnir voru lostnir meiri
skelfingu, en orð íái Kst.
Blóðsugan hafði sézt niður við vatnið.
Hún var á leiðinni ;nn ; þorpið. Fréttin
barst eins og eldur í unu milli indíánanna.
Höfðingjarnir tól u saman ráð sín í
skyndi og ákváðu að fela þremur ungum
indíánum að gaeta bandingjans Allir aðrir
vopnfærir menn skyldu halda á móti Blóð-
sugunni og gera tilraun til að ráða niður-
lögum hennar. Hófu þeir upp trylltan
stríðssöng og æddu síðan af stað. Konur og
börn flýðu til kofa sinna.
Casata tók vel eftir öllu, sem fram fór.
Hún sá að indíánarnir þrír, sem gættu Járn-
handar, aðgættu vandlega böndin, sem
hann var bundinn með, og lögðu síðan af
stað upp á hæð nokkra í nágrenninu. Þaðan
þóttust þeir betur geta fylgst með því, sem
gerðist niður við vatnið.
Casata sá að þeir sneru baki að bandingj-
anum og einblíndu niður skógarjaðarinn.
Nú er stundin komin, hugsaði hún, greip
byssu, sem hékk á kofaveggnum og flýtti sér
hljóðlega yfir að píslarstaurnum. Járnhönd
þekkti hana strax og brosti þakklátlega til
hennar.
Casata skar í skyndi á böndin, sem Járn-
hönd var bundinn með og fékk honum síð-
an hnífinn og bvssuna. Hnífnum stakk
hann í beltisstað, hengdi byssuna um öxl
sér og tók síðan í hönd Casötu og leiddi
hana af stað. Fóru þau hljóðlega eftir mætti
og reyndu að láta girðingar og kofa skýla
sér sem mest á Tiðinni. Þ;,nnig tókst þeim
að komast út úr þorpinu án þess að varð-
mennirnir yrðu þess varir. Fyrir utan þorp-
ið tóku við maísakrar og eftir það þurftu
þau ekki að óttast að séð yrði til þeirra.
Að lokum náðu þau inn í dalbotninn.
Þar fyrir innan tók skógurinn við. Þau
stönsuðu andartak til að hvíla sig. Casata
kastaði sér í faðm Járnhandar, örmagna af
þreytu. Hann vafði hana blítt að sér og
kyssti hana aftur og aftur. En það var að-
eins stundar fróun.
Járnhönd greip Casötu í fang sér og hljóp
léttilega með hana á fram þangað til hann
var kominn kippkorn inn í frumskóginn,
þar sem hann var þéttastur og veitti bezt
skjól. Þar nam hann aftur staðar og lagði
Casötu niður í mosann og settist hjá henni.
Járnhönd var ljóst, að ekki var lengi til set-
unnar boðið. Indíánarnir mundu fljótlega
hefja leit að flóttaflókinu. Jafn dýrmætum
fanga og honum sjálfum mundu þeir vissu-
lega ekki vilja sleppa, fyrr en í fulla hnef-
ana.
„Nú sleppi ég þér aldrei framar,“ mælti
Járnhönd og vafði Casötu að sér. „Strax og
þú ert orðin konan mín, yfirgef ég þetta
veiðimannalíf og sezt að meðal siðaðara
manna.“
„Þú veizt að ég er gift,“ svaraði Casata
angurvær, og meðan maðurinn minn lifir,
get ég ekki orðið þín, hversu heitt sem ég
elska þig.V
„Á Marano, þetta fúlmenni, að eyði-
leggja bæði lífshamingju mína og þína?“
mælti Járnhönd örvinglaður.
„Svo lengi sem hann lifir get ég ekki til-
heyrt neinum öðrum.“
„Hvernig veiztu að Marano er á lífi?“
„Ég sá hann í Campo del Sol. Hann dvaldi
þar aðeins stuttan tíma. Hann er nú í
Placer Barranko. Ég sá þig líka tvívegis í
Campo del Sol, en ég þorði ekki að liitta
þig.“ Casata brosti angurvært og vafði örm-
unum um háls Járnhandar.
„Þú getur þó alltaf verið hjá mér?“ mælti
Járnhönd.
„Já, alltaf," svaraði hún.
„Nú verðurn við að halda af stað,“ mælti
Járnhönd og reisti Casötu á fætur. „Indí-
ánarnir geta verið á hælum okkar. Ég vona