Nýjar kvöldvökur - 01.01.1944, Qupperneq 49

N. Kv.
VITASTÍGURINN
35
út frá honum í víðum bylgjum, og loks sett-
ist hann að slaghörpunni og söng vísur og
kvæði. Ein vísan var þessi:
„Þegar ég var bruggari," og var hún
sungin í fyrsta sinn í gildi, sem haldið hafði
verið ,,í tilefni af gjaldþroti herra stúdents
og ríkis-hagfræðings Gottliebs Bramers." —
Kvæðið byrjaði svona:
Frá afa, sem nam súta,
hann Gottlieb erfði kúta
og krukkur, ker og malt.
Hann sparaði ei við snáða,
en lét sína vini ráða.
Loks drukkum við upp allt!
Kór:
Syngjum Iiæ, syngjum hopp, syngjum fi-
fallerallera!
Almennur fögnuður kvað við söngnum,
og Gottlieb drundi hö-hö-hö.
Eins og fyrirfram var ákveðið, var gild-
inu slitið í dögun, og héldu félagarnir af
stað, eftir að hafa Iirópað lnirra fyrir hús-
bóndanum. Adam hélt upp eftir Vitastígn-
um, en Sören gení og Gottlieb stauluðust
gætilega ofan brekkuna.
I austri var tekið að roða fyrir sólu, og
einstöku geislar voru farnir að gylla topp-
ana á grenitrjánum á Hlynahrygg. Gömlu
þakhellurnar hollenzku á Bjarkasetri glóðu
öðru hvoru og blikuðu við fyrstu sólargeisl-
unum. Niðri í bænum var farið að setja
upp kaffikatlana, og var tekið að rjúka úr
flestum reykháfum.
„Þetta er morgunstemning,“ sagði Sören.
Hann nam staðar og reyndi að litast um.
Síðan leiddust vinirnir og gengu mjög hægt
áleiðis ofan til bæjarins. Allt í einu rákust
þeir á stóran stein, sem Ámdal garðyrkju-
niaður hafði sett við hornið á húsi sínu.
Steinninn átti að sporna við því, að máln-
ingin nuddaðist af húshorninu, þegar ekið
var fram hjá með æki. Það kom oft fyrir í
þessari bröttu beygju, svo að steinninn var
þarna ekki að tilefnislausu. En Gottlieb
andmælti kröftuglega; hann beit saman
tönnunum, nuddaði sköflunginn og fór
ófögrum orðum um Ámdal garðyrkjumann,
sem setti þess háttar steina á almannafæri. í
tilefni af þessu hélt Sören einnig all-langa
ræðu um „hneykslunarhellur á leið lífsins".
Reyndi hann að rökstyðja, að þær væru
þarfar og nauðsynlegar til að herða mann-
skepnuna og auka henni viðnámsþrótt í öll-
um raunum lífsins og þrengingum.
„Þú ættir bara að vita, live ég kenni til í
sköflungnum, þá býst ég við, að þú myndir
vilja sneiða hjá þess háttar raunum. En nú
skaltu, hundur í minn haus, úr vegi!“ sagði
Gottlieb. Hann greip báðum höndum um
steininn og ætlaði að lyfta honum upp.
„Þú misnotar mitt heiðarlega nafn.“
„Ég blæs í það!“ sagði Gottlieb reiður og
hnykkti á sig og bisaði við steininn af öllum
mætti. Loksins gat hann svo losað steininn.
Hann tók hann upp í fang sér og bar hann
ofan brekkuna. Þá opnaði Ámdal garð-
yrkjumaður gluggann. Hann var aðeins í
skyrtunni og var öskuvondur sökum þess,
að þeir höfðu vakið hann.
„Hvern fjandann eruð þið að gera við
steininn?"
Gottlieb leit ekki við. Hann virti ekki
garðyrkjumanninn svars néviðlits.EnSören
setti sig í stellingar, lyfti hægri hendi og
mælti:
„Jarðbundni þræll, auvirðilegi kálormur!
Hefði þetta verið kvarnarsteinn, skykli ég
hafa hengt hann um hálsinn á þér. — Far-
vel!“ Síðan sneri liann baki við Ámdal garð-
yrkjumanni og spígsporaði ofan brekkuna
eins virðulega og honum var framast unt
þá stundina. Þegar steinninn tók að síga í,
þrátt fyrir heljarkrafta Gottliebs, námu
þeir staðar við gosbrunninn á torginu til að
blása mæðinni. Sören athugaði nú steininn
rækilega í „fullri birtu morgunarsólarinn-
ar“. Komst hann að lokum að þeirri niður-
stöðu, að ekki myndu þeir hafa fundið stein
5*