Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Blaðsíða 32

166
OLDUKAST
N. Kv.
ruddist frú Gran, blóðrjóð í kinnum og
eins og á nálum.
„Þú ert þó ekki veikur?" spyr hún, er hún
sér mann sinn liggja út af í legubekknum.
Hann reis þegar upp.
„Hefur þú verið að gráta?“ spyr hún
undrundarfull.
„Já, eg hef fengið sorgarfregn." Hann
benti henni á símskeytið.
Hún las það. „Nei, hvað heyri eg, er frú
Bloch dáin! Veslings konan; við þessu mátti
búast, hún var alltaf svo veikfelld."
„En eg átti ekki von á að hún dæi svona
snögglega.“
„Og hún Margrét, sem elskaði móður sína
svo heitt,“ mælti frúin.
„Já, og það verðskuldaði hin látna. Það
eru fáar konur lienni líkar.“
„Já, það getur satt verið, eg þekkti hana
ekki svo vel,“ svaraði frúin, um leið og hún
leit í spegilinn og lagaði til á sér hárið.
„Eg vona nú að þú farir ekki að taka þátt
í þessari ferð út á vatnið, er svona stendur
á,“ mælti Gran.
„Mig langar hreint ekkert til þess, en
hins vegar er svo leiðinlegt að skorast und-
an því að vera með í förinni."
„Þú getur borið það fyrir þig, að þú hafir
fengið sorgarfregn að heiman.“
„Ætti eg nú að fara að skýra ókunnugum
frá þessu dauðsfalli?"
Hann svaraði engu.
„Finnst jrér það eiga við?“ hélt hún áfram
um leið og hún lét á sig hárauða kasmírsjal-
ið og hvirfilhúfuna einkennilegu, er allir
dáðust að hvað færi henni vel.
„Við hvað áttu?“
„Eg á við, að það geti tæplega átt við, að
setja alókunnuga inn í heimilisástæður, sem
þeir þekkja ekkert til, og sem þeim þar af
leiðandi stendur alveg á sama urn. Gestirnir
hér eru eigi að skýra frá högum og ástæð-
um skyldmenna sinna og vina, og færi eg til
þess, yrði eg að athlægi."
„Þú gætir sent skriflega afsökun þína.“
„Eg kann ekki að skrifa á frakknesku.“ —
Nú var hún að enda við að laga á sér húfuna
og hárið. — „Maður g'Hur verið hryggur og
angraður yfir svona fréttum þó maður eigi
beri hryggðina utan á sér.“ Hún sló nú sjal-
inu lauslega yfir axlirnar.
„Það er allt undir því komið, hvað vel
liverjum og einum tekst að dylja tilfinning-
ar sínar.“
Fanney tók eftir því, að maðurinn henn-
ar sagði þetta í óvanalega hörkulegum og þó
gremjulegum róm. En nú var kominn sá
þrái í hana, að enginn hefði þurft að reyna
að fá hana ofan af því, að taka þátt í förinni.
„Vertu sæll, Karl, og vertu ekki svona
ólundarlegur! Þú getur séð bátaflotann héð-
an út ,um gluggann, er hann leggur af stað
og eg er viss um, að þér geðjast að þeirri
sjón.“
Hið fyrsta, sem Gran gerði, er hún var
farin, var að láta hlerana fyrir gluggana.
Svo fór hann að skrifa. Hann lýsti því fyrir
Margréti með alúðlegum og viðkvæmum
orðum, hvílíka virðingu hann jafnan hefði
borið fyrir móður hennar, og hve einlæg-
lega og hjartanlega vináttu þau hefðu bund-
ið hvort við annað. Sér hefði því verið það
sár harmafregn að frétta lát hennar, og það
angraði sig mjög að geta nú aldrei framar
ráðfært sig við hana eða leitað álits hennar
um jrað, er honum lægi á hjarta. Sárast var
að vera livergi nærri, er hún deyði, jrví að
skeð gat að hann þá hefði getað létt henni
helstríðið, gert eitthvað fyrir hana, svo að
hún hefði dáið rólegri. — Þannig hélt hann
áfram í bréfinu og duldi í engu hugsanir
sínar og tilfinningar. Við þetta létti honum
talsvert; og hann endaði bréfið með því að
biðja Margréti að muna sig urri það, að
skoða sig jafnan sem föðurlegan vin, er teldi
sér sæmd og ánægju í að geta orðið henni að
einhverju liði í einstæðingsskap hennar.
Hann skrifaði og Lorentze systur sinni
langt og ræiklegt bréf, og var það hið fyrsta
síðan er hann fór að heiman. Aðalefnið var