Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Blaðsíða 41

N. Kv.
MALÍN STURE NUMIN BROTT
175
að frú Mertu að banna þetta hjónaband.
Frú Merta synjaði því ráðsins, og við það
átti að standa.
En þá tóku Jrau hjónaleysin til ‘sinna ráða.
Malín virðist hafa tekið hugrekki móður
sinnar að erlðum og féllst á þá ráðagerð
elskhuga síns, að skjóta sér undan valdi
göinlu konunnar og flýja með honum. Allt
var mjög vandíega og kænlega undirbúið. —
Eiríkur Stenbock kom til Hörningshóims
um jérlaleytið 1572 og jós gjöfum á báðar
hendur, svo að hann varð þar hvers manns
hugljúfi. Þá hafa þau, Malín og hann, vafa-
laust bundið þetta fastmælum, því að þegar
hann kom þangað öðru sinni, í marzmánuði
1573, og'systir lians, Sesselja greifafrú, í för
með honum, var allt búið til flóttans.
Að morgni Jress 10. marz var Malín venju
fremur döpur og guggin. Um nóttina hafði
hún sofið í turnherbergi herrasetursins
ásamt móður sinni og ógiftu systrunum, eins
og venja var til. Þegar svstir hennar, frú Sig-
ríður, sem gift var Thure Bjelke, kom inn
í turnherbergið til þeirra, lá Malín á hnján-
unr við aðra gluggakistuna, las í bænabók
sinni og grét bei'sklega. Þegar hún sá systur
sína, stóð hún upp; Jrær buðu livor annarri
góðan dag, og frú Sigríður mælti blíðlega;
,,Guð blessi þig! Þetta er fallegt af þér.“
Þessi orð áttu ekki vel við Jrað, sem Malín
var ríkast í huga, svo að hún svaraði: „Guð
gefi, að svo sé.“ „Vissulegá er fallegt," mælti
Sigríður, „að tárast í bænum sínum til
guðs.“ „Já svo er nú Jrað,“ svaraði Malín rit
í hött; 'en svo viknaði hún við, leit til systur
sinnar og mælti: „Elsku systir! Þó að allir
vandamenn mínir snúi baki við mér, þá
smiðu ekki tryggu líjartu Jrín frá mér.“ Frú
Sigríður skildi ekki, við hvað liún ætti, og
svaraði: „Hjartkæra systir! Hvers vegna tek-
ur þú svo til orða við mig? Eg býst ekki við,
að Jm fremjir neitt ódæðisverk. Enginn í
Sture-ættinni hefur hegðað sér svo, að við
höfunr ástæðu til að snúa baki við honum.“
í annað sinn höfðu orð systurinnar verið
svar við hugsunum Malínar, án þess hún
tæki eftir því, en við Jrau fór hún að hágráta
og mælti: „Já, eg segi Jretta út í loftið." Þá
kallaði nróðir Jreirra, frú Merta, á frú Sig-
ríði úr næsta herberg’, en Malín, sem var
Jrá ein eftir með ungri systur sinni, Kristínu,
setti barnið á borð og fór að leika við Jrað.
í Jreinr svifunr leit Eiríkur Stenbock inn
unr dyrnar, bauð góðan dag og sagði: „Kæra
jungfrú! Viljið Jrér líta á hestinn, sem eg
lref gefið yður? Hann stendur nú úti í hall-
argarðinum." Malín svarði: „Já, sjálfsagt,“
—■ og s\ o tók hann lrana við hönd sér, og þau
gengu út. A leiðinni buðu þau herbergis-
Jrernu frú Sigríðar, Malínu Björnsdóttur,
að koma með, og sömuleiðis aldraðri konu,
senr verið lrafði fóstra Níelsar Sture. Báðar
slepptu þær verki úr hendi og gengu út með
þeim.
Þegar þau komu út í hallargarðinn, stóð
hesturinn í hliðinu undir hvelfingunni;
honum var beitt fyrir sleða. í hallargarðin-
unr var prestur frú Mertu og fleira heima-
fólk við, en Jrað hélt, að þau ætluðu á veið-
ar, og bjuggust við, að hitt hefðarfólkið
kænri á eftir. Eiríkur Stenbock setti þá
jungfrú Malínu, þernuna og fóstruna upp
í sleðann, stökk sjálfur upp á áfturskörina
og ók af stað, fyrst hægt, en síðan hraðar.
Þegar fóstran sá, að þau voru á flugaferð
niður að vatninu, fór lrún að æpa, en Eirík-
ur Stenbock nriðaði þá skammbyssu á brjóst
henni og nrælti: „Ef þér þegið ekki, skuluð
þér aldrei æpa franrar!" — Þegar þau voru
konrin út á ísinn, komu 50 ríðandi sveinar
öðrunr nregin frá og aðrir 50 hinum megin
frá, — liðsnrenn, senr bróðir konungs, Karl
hertogi, sem síðar varð Karl IX., hafði léð
Eiríki Stenbock til aðstoðar. Þessir hundrað
sveinar slógu hring um sleðann, og svo var
þeyst yl'ir ís og hjarn senr lrestarnir komust.
Á herrasetrinu varð flóttans bráðlega
vart. Af tilviljun hafði frú Margrét, systir
Malínar, verið að horfa lit um glugga og sá
þá systur sína í sleðanum; hún kallaði upp: