Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Blaðsíða 47

N. Kv.
DYVEKE
181
einstöku frjóangar og kvistir fari forgörð-
um.“
Sigbrit fékk því áorkað, að götur Kaup-
mannahafnar voru steinlagðar. Hún lét fó-
getann ganga ríkt eftir, að hlýtt væri reglu-
gerð þeirri, er inæiti svo fyrir, að öllu götu-
sorpi skyldi aka burt á hverjum föstudegi,
og hún bannaði að reka nautpening um göt-
ur borgarinnar.
Þótt herrarnir í ríkisráðinu vrðu að kann-
ast við, að margar tilskipanir Sigbritar væru
góðar, hötuðu þeir hana þó engu að síður.
Oft og einatt, þegar þeir þurftu aðhittahans
náð að máli, fengu þeir þau svör hjá Albrekt
von Hohendorf, að konungur væri staddur
hjá Sigbritu og þar skyldu þeir leita hans.
Svo urðu þeir að bíða þangað til honum
gafst tóm til að sinna þeim. Stundum urðu
þeir að standa utan við hliðið í kalsa og
rigningu til háðungar fyrir almenning, sem
hæddist að þeim og hló að reiðisvipnum á
þeim. Oft urðu þeir að leita Sigbritar sjálfr-
ar í málum, sem voru þeim brýn, en kon-
ungur hafði skotið undir úrskurð hennar.
Hún kinkaði náðulega kolli til þeirra,
þegar þeir komu og hneigðu sig fyrir henni
með fýlusvip. Hún var stuttorð og krafðist
hins sama af öðrum, fljót að hugsa og lið-
ugra um málbeinið en flestum þeirra, og ef
henni fannst erindið ganga of seint, þá fór
hún að skammast, rétt eins og hún ætti við
þjóna sína eða þernur.
Sá þeirra, sem sízt kvartaði, var Mogens
Gjöe, og þó var hann einhver voldugasti
maður í ríkinu. Hann bar nokkurs konar
virðingu fyrir Sigbritu, síðan hann heim-
sótti hana í fyrsta sinn á Hvíteyri, og af því
að hann var marksálkur ríkisins og hirð-
stjóri, þurfti hann að semja við hana um
ýmis mál. Samt varð hann að lokum leiður
á hroka hennar.
,,Ef hún léti sér nægja að sjá um götu-
hreinsunina, skyldi eg sannarlega vera
henni innanhandar," mælti hann. Og svo
ráðfærði hann sig við hina, hvernig þeir
ættu að losast við Dyveke, því aðþeirhugðu,
svo sem von var til, að hún ætti sök á völd-
um Sigbritar. Hann og hinir herramenn-
irnir voru í leynimakki við hirðina í Búrg-
und, og margar voru uppástungurnar, sem
lutu að því að rýma Dyveke burt. Loksins
gerðu Jreir Mogens Gjöe, ábótinn í Sórey
og priorinn í Antvorskov heilt samsæri, í
þeim tilgangi að fá páfann til að skerast í
leikinn, og þeir sendu leyniboða til Róma-
borgar. En Diðrik Slaghök átti kunningja á
þeim vettvangi, komst fyrir allt ráðabrugg-
ið og spýtti því óðara í Sigbritu.
Sigbrit Willums lét á engu bera við kon-
ung, en hún gaf herra Mogens í skyn, að hún
vissi allt saman, og upp frá því forðaðist
hann hana sem mest hann gat.
„Ef vald hennar væri að sínu leyti eins og
viljinn, þá yrði eg hengdur á hæsta gálga,“
rnælti hann.
Hann var orðinn lénsmaður á Skander-
borg, jók stöðugt auðæfi sín og völd og var
maður konunghollur eins og áður, þó að
hann kæmi sjaldan til hirðarinnar. Sigbrit
kallaði hann konunginn í Norður-Jótlandi
og hallmælti honum við konung, þegar svo
bar undir, en það bar engan árangur. Satt að
segja gerðu það fleiri en Sigbrit.
Hún bar skyn á að velja menn til verka,
Itvort sem þeir áttu að gegna embætti eða
leika á óvini hennar. Hún mælti sjaldan
með mönnum, sem hann tók ekki gilda, og
aðeins örsjaldan þurfti hann að sjá eftir því.
Jörgen Hansen var í Björgvin, og kon-
ungur var mjög ánægður með stjórn hans.
Annar skjólstæðingur Sigbritar var Hans
Tolder, sem hafði áður verið bæjarfógeti í
Odense, en var þá orðinn lénsmaður á Ála-
borgarhúsi. Hann var hrottamenni, heimti
inn hvern skilding af sköttunum og skýrði
konungi greinilega frá högum józka aðals-
ins, sem alltaf var óánægður og hafði aldrei
hætt að fullu samningamakki við Friðrik
hertoga af Gottorp.
Svo voru bræður tvcir, sem hétu Páll og