Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Blaðsíða 25

N. Kv.
TUT-ANK-AMON OG GROF HANS
159
hans og brjósti lá þung gríma a£ driinu
gulli. Hún hefur líkzt nrjög andlitsfalli Tut-
and-Anrons. Á enni hennar eru tvö konung-
leg tignarnrerki: gammurinn Nekebet og
slangan Buto, sem voru tákn hinna tveggja
ríkja, senr hann réð yfir, Efra- og Neðra-
Egiptalandi. A höku grítnunnar var Osiris-
skegg, því að sunrrlingurinn átti að tákna
guðinn sjálfan. Um hálsinn var vafin þre-
föld festi úr gulu og rauðu gulli og bláunr
perlunr, en nrilli lianda smurlingsins á
brjóstinu lá svartur tordýfill, sem lrékk í
gullfesti upp um lrálsinn.
Undir gullgrímunni koirru í ljós lérefts-
vafningarnir, prýddir gullsrrríðum, senr
lréngu saman á perlufestum; á þeinr stóðu
fagnaðarkveðjur frá guðunum; t. d. farast
jarðarguðinum Geb orð á jressa leið: „Ást-
kæri sonur minn, erlingi að Irásæti Osiriss,
----aðalstign jríir er alger; konungshöll Jrín
er stórkostleg. — — Ó, Osiris, Tut-ank-
Amon konungur, hjarta þitt er í líkama Jrín-
um unr aldir alda. — Hann stendur fyrir
franran anda lifenda; eins og Ra lrvílist
hann á himni.“ Á bakhliðinni stendur með-
al annars: „Réttlættur fyrir augliti Osiriss.“
Inn á milli léreftsvafningarrna fundust
alls 143 munir, Jrar á meðal konunglegt
djásn, rýtingar, belti, skartgripir og vernd-
argripir, og merkilegt var það, að meðal
Jressara muna voru þrír úr járni, Jrví að það
er í fyrsta sinn, senr sá málmur kenrur fyrir í
sögu Egiptalands. í»ar var eingöngu notað
brons fram að þeim tínra, svo að þessir járn-
munir hljóta að vera komnir þangað frá
Hettitum í Litlu-Asíu. Þetta er nokkurs
konar forboði þess, að Egiptalandi mundi
fara að lrnigna úr því, og er vitnisburður unr
vaxandi áhrif frá öðrunr þjóðunr. Svo fór
líka, að Asíujrjóðir náðu jrar töglurrr og
högldum unr langt skeið. Bronsið gat ekki
staðizt járnið, alveg eins og eirinn lrafði áð-
ur orðið að þoka fyrir brosninu. — Eins er
það á vorum dögum; járnið verður að þoka
fyrir stálinu.
Hugsunin unr dauðann hefur hvergi ver-
ið eins ofarlega í hugum manna og í Egipta-
landi. Þegar kristnin hafði rutt sér þar til
rúrrrs á fjórðu og fimmtu öld, voru egipzkir
munkar og einsetumenn ákaflega þung-
geðja og bölsýnir og litu á þetta líf eingöngu
senr undirbúning undir dauðann. En eink-
um bar þó á [ressari skoðun í ríki faraóanna
fornu, Jrví að lrvergi var haft eins mikið fyr-
ir greftruriumim og Jrar. Egiptinn Sinuke,
senr uppi var á dögum nriðríkisins, kemur
fagurlega orðunr að þessari þrá: „Minnstu
greftrunardagsins, ferðarinnar inn í fegurð-
ina, Jregar Jrú helgast nóttinni með olíunr
og vafningum.------Helgiganga skal fra-n
fara á Jreinr degi, sem Jrú sameinast aftur
jörðinni. Þú færð smurlings-skrín úr gulli,
— — himin (5: kisttt) yfir þig; þti verður
lagður á 1 í klrörut., og uxar draga Jrig. Þá
skuiu Irljóðfæraleikarar bíða komu Jrinnar,
og Muu-dansinn skal verða látinn fram fara
við dyr grafhýsis Jríns. Eórnarorðin skulu
verða mælt fram vegna Jrín og fórnardýri
slátrað til Iranda standmynd Jrinni við
dyrnar."
Þannig hefur einnig greftrun Tut-ank-
Anrons fram farið, og lrann einn faraóanna
hefur fengið að lrvíla í kistu sinni fram á
vora daga. Allir hinir Irafa verið teknir það-
an af grafræningjum eða prestunr, sem hafa
viljað bjarga snrurlingunum með því að
leggja þá í einfaldar trékistur. En sorglegt
er til þess að vita, að sú ræktarsemi að hella
kvoðu yfir Tut-ank-Amon í kistunni, hefur
skemnrt smurlinginn stórum. Hinir kon-
ungarnir hafa bjargazt undan þeim áhrifum
kvoðunnar, því að þeir hafa bráðlega verið
rifnir aftur upp úr kistunum. Það verður
þ\ í nreð nokkrum sanni sagt, að ef engir
grafræningjar Irefðu konrið til skjalanna,
mundi varla vera til einn einasti óskaddað-
ur smurlingur frá þeim öldum. Að þessu
atriði undanskildu er grafhýsi Tut-ank-
Anrons hið eina í öllu Egiptalandi, senr sýn-