Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Blaðsíða 38

172
ÖLDUKAST
N. Kv.
óstyrkleika, en óttaðist þá að vekja grun hjá
manni sínum um, að þetta hefði víst aldrei
verið annað en uppgerð. Nei, ekki var eig-
andi undir því. — Það var iíka dálítið freist-
andi að hafa þessa undurfögru úlnliði til
sýnis og tala um taugaveiklun sína. En í
Montreux komst hún skjótt að raun um,
að þetta borgaði sig ekki. Þar var enginn
sem hafði hinn minnsta tíma til að hugsa
um sjúkdóma og lasleika eða neitt það, er
skugga drægi á lífsgleðina og nautnina. Hún
hafði líka þegar unnið allt það er hún kærði
sig um að vinna við þessa uppgerðar veiki
sína. Hún ætlaði því að fara að segja manni
sínum, að hún þegar væri á góðum batavegi.
En hvernig færi s\o, ef honum dytti í hug
að taka hljóðfæri á leigu og halda henni svo
stöðugt inni í þeirra eigin íbúðarherbergj-
um, er lágu svo afsíðis í horni gistihallar-
innar?
Um þetta var hún að hugsa fram og al’tur
er píanóleikarinn einu sinni fyrri hluta dags
inni í söngsalnum, vatt sér allt í einu að
kvenfólkinu og spurði, hvort engin þeirra
vildi setjast hjá sér niður við píanóið og
leika fjórhent á það? Leika fjórhent með
honum, þessunr fræga snillingi, er brátt
mundi verða frægur um alla Norðurálfuna!
— Hvemig gat honum komið slíkt til hugar?
Nei, það var eigi heiglum hent að ráðast í
slíkt. Frú Grant stóð þó upp, gekk yfir til
hans og mælti: „Sama er mér þó eg reyni.“
Þau tóku nú að leika, fyrst ýms léttari lög
og tókst frúnni afburðavel. Píanóleikarinn
dáðist að fimleika hennar'og listfengi og
sagði, að þau yrðu að æfa sig daglega saman
á ýmsum þyngri viðfangsefnum. Já, hún
kvaðst vera þess albúin. En hún ásetti sér að
halda þessu leyndu fyrir manni sínum fyrst
um sinn, þar sem hann virtist hafa veruleg-
an ímugust á þessum rússnesku listamönn-
um.
Gran hafði þegar gengið þegjandi og
þungbrýnn út úr söngsalnum upp í íbúðar-
herbergi sín. Honum fannst hann vera and-
lega og Iíkamlega sjúkur.' Hugsanir hans
lögðust á hann sem þungt farg, sem honum
fannst hann nreð engu móti ætla að fá undir
risið. Eins og skuggaleg vofa launraðist nú
sú fullvissa fram úr lrugarfylgsnum hans, að
hann væri svívirðilega á tálar dreginn, að
þessi tauðaóstyrkleiki konu hans hefði aldr-
ei annað verið en svik og prettir! Já, og allt
senr hann hafði dreymt um: ást, tálleysi og
tryggð, allt hafði þetta verið sjónhverfing,
skrípaleikur og ekkert annað. Þegar áður
höfðu vaknað hjá honunr ýmsar sárar efa-
senrdir, sem hann hafði reynt að bæla niður.
Nú var senr napur stornrur allt í einu lrefði
svipt skýlunni frá augum hans, og þarna
stóð hann nú, að honunr fannst, fátækur og
yfirgefinn frammi fyrir hinum nriskun'nar-
lausa veruleika.
Öll franrtíð hans héðan í frá var þá byggð
á lygi og svikunr, flærð og fláttskap. Nú sá
hann þetta allt svo skýrt, svo skýrt. Allt
einn samhangandi skrípaleikur, blekking
frá því fyrsta er þau kynntust. — Kænsku-
bragð, fláræði, undirferli, svik frá hennar
lrálfu.
Þessi draumur um framtíðarhamingju og
sælu hafði þá aðeins varað þriggja nránaða
tíma, og nú sá hann fram á svo dapurt og
sorglegt líf. Eigi kom honunr þó til lrugar
að skilja við lrana. Nei, lrún var nú einu
sinni orðin konan hans og lronunr kom eigi
annað til lrugar en lifa samvistum við lrana
og reyna að bera lífið, byggja það upp á
rústunr dáinna vona. En ef lrún kæmi nú til
hans, félli á kné framnri fyrir lronum og
bæði lrann auðmjúk fyrirgefningar, myndi
þá ísinn bráðna og hann hrærast til með-
aumkunar? Já, ef hún nú kænri áður en ís-
skorpan yrði harðari! Hann lrrökk við —
hverju myndi hann svara, ef hún kænri senr
iðrandi syndari?
En hann þurfti eigi við því að gera. Hún
kom ekki, til þess brast hana kjark með
öMu. Og þar sem hann hafði hálfgerða and-
styggð á öllu því er henni var mest unun að.