Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Blaðsíða 35

N. Kv.
ÖLDUKAST
169
að draga líkingu milli hinnar ungu konu
sinnar og náttúrufegurðarinnar þarna.
Einnig hjá henni fann hann þennan geisla-
röðul, þetta leiftrandi, logandi, sískiptandi
í öllum litbreytingum. Það voru hrópleg
rangindi af hans hendi að heimta, að hún
Hktist fremur hinum þungbúnu, einmana-
fegu skógum, eða óbrotnu, dauflegu lyndis-
einkunn hinna norðlægu landa. Það var hin
mesta fjarstæða af honum að ætla sér þá
dul, að honum nokkurn tíma tækist að.am-
skapa eða hafa áhrif á skapferli hennar og
framkomu. Nei, hitt var það eina rétta, það
eina, sem hann átti að gera, að elska hana
svona eins og hún nú einu sinni var gerð
með kostum og löstum. Já, þetta var hið
eina skynsama, að hrista nú þegar með öllu
af sér allar þungar hugsanir, allar grillur og
brjóta á bak aftur sínar fyrri skoðanir á líf-
inu og fara að njóta þess og þeirra margvís-
legu þæginda og glaðværða, sem það getur
veitt, með henni! Síðan þau kynntust hafði
hann eiginlega mest eða jafnvel eingöngu
lmgsað um sjálfan sig, það sem bezt ætti við
hann, en ekkert tillit tekið til hennar. Hann
hafði sýnt sig óþjálfan og smámunalega
stirfinn gagnvart henni og það gat engri
góðri lukku stýrt er fram í sækti. Nei, á
þessu skyldi nú verða gagnger breyting upp
frá þessu. Hvað var eðlilegra en að umgang-
ast glaðlega þá, er menn voru samvistum
við, sýna þeim alúð og kurteisi og ávinna
sér velvild Jreirra í staðinn. Þetta var nú allt
og sumt sem hin unga kona hans hafði gert
sig seka í, og henni varð sannarlega eigi
fundið það til foráttu.
Hann gekk nú inn í kirkjugarðinn, er Jrar
var rétt við veginn. Hár og skuggalegur
grátviður benti Jrar alstaðar á alvöru dauð-
ans, og rósviðarrunnarnir á lífið hinum
megimHvítar marmarasúlur af öllum stærð-
um, hálfþaktar af bergfléttum, sýndu leg-
staði hinna framliðnu, og grafletrið á þeim
gaf til kynna sorg og söknuð eftirlifandi
ástvina og vonina um sæla samfundi annars
heims. Hér settist Gran niður og tók að
hugsa um fallvaltleik lífsins, og um dauða
frú Bloch, er nú átti innan skamms að leggj-
ast niður í hið dimma skaut grafarinnar,
eins og allir jDessir, sem á undan voru farn-
ir. — En svo hvarflaði hugur hans aftur til
hinnar ungu konu sinnar, eða öllu heldur
mynd hennar gægðist fram úr hugarfylgsn-
um hans, rnynd af henni sem barni, ungri
og óþroskaðri, og hafði hann nú fengið það
hlutverk að sjá um hana, þroska hana, elska
hana og sýna henni nærgætni og umburðar-
lyndi! Og þarna í grafarkyrrðinni fannst
honum staðurinn svo vel fallinn til að lyfta
hnganum í heitri og innilegri bæn til herra
lífsins og dauðans, bæn um þolinmæði, stöð-
uglyndi og kraft til að standa í stríðinu —
og sigra.
Á heimleiðinni vatt hann sér inn í blóm-
sölubúð og keypti þar Ijómandi fagran
blómvönd úr fjólurn og rósum, sem hann
vonaði að nrundi gleðja hana.
En frúin var konrin inn í dögurðarsalinn,
eins konar gangsvalir, er tengdi saman tvær
álmur gistihallarinnar, og var hann alsettur
gluggum á þeirri hliðinni, er út að vatninu
vissi. Þar inni fann liann konu sína í
ákafri samræðu við einhverja gestanna um
skemmtiförina og hvarf Rússans. Konan
„með nriklu brjóstin“ hafði farið burt frá
gistihöllinni án Jress að kveðja nokkurn
mann, en hafði þó áður stungið upp á Jrví
við gistihússstjórann, að eigi færi illa á því,
að hann skreytti sali gistihallarinnar nreð
hinni alkunnu viðvörun: „Gættu þín fyrir
vasaþjófum." Það var nú fengin sönnun
fyrir því, að Rússinn hafði laumast á burt
með járnbrautarlestinni kvöldið áður.
Og hvernig skyldi nú verja tímanum fyrri
hluta dagsins?
„Eg sting upp á því, að við ökum til
Blonay; Jrú hefur enn eigi séð hinar forn-
frægu hallarrústir þar, og þangað liggur
ágætur vegur,“ mælti Gran
„Við tvö ein?“
22