Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Blaðsíða 26

160
TUT-ANK-AMON OG GRÖF HANS
N. Kv.
ir oss til hlítar, með hve miklu skrauti og
viðhöfn Faraó var til grafar borinn.
Allir munirnir úr grafhýsi Tut-ank-Am-
ons eru nú geymdir í forngripasafninu í
Kaíró. Þegar smurlingur hans liafði verið
grannskoðaður, var hann lagður í kistu í
grafklefanum, dyrum hans lokað og sett inn-
sigli fyrir. — Þar á Tut-ank-Amon að fá að
hvíla í friði framvegis.
Elise Aubert:
• •
Oldukast.
Saga.
Þýtt hefur R. M. Jónsson.
VIII.
. (Framhald).'
Það var verið að hringja til miðdegisverð-
ar í einni af hinum stærri gistihöllum í
Montreux, og hinn mikli sægur gesta þyrpt-
ist saman í hinum afarstóra og skrautlega
borðsal. Þetta var um það leyti árs, sem að-
sóknin að gistilnisunum þar var mest. —
ekki aðsókn af hinurn veiku og þjáðu, er að
vetrinum leita til hins mildara og heilnæm-
ara loftslags við strendur Genfervatnsins,
frá óblíðu og hörku hins strangara veðráttu-
fars hinna norðlægari landa, heldur hinna
yngri og eldri, tignu og ríkari, munaðar-
gjörnu gesta, er úr öllum áttum heimsins
leita þangað á sumrin, er rnest er þar um að
vera.
í öndvegi situr hin tigna fjölskylda frá
Florens — frúin með mikl'u undirhökuna,
svartklædd, með litað hár, og demantshring
á hverjum fingri, drembilát og þóttafull —
dóttirin, hjaranlega lík henni, en unglegri
auðvitað, grannvaxin, hárið ekki út af eins
litað, en ennþá skrautklæddari með de-
mantseyrnahringa, brjóstnælu og forkunn-
ar stórt og skrautlegt myndarnisti. Á milli
þeirra situr, eins og skorðaður, eiginmaður-
inn, skinhoraður, stóreygður, kinnbeinaber
og hökumjór, en á móti þeim situr sonur
þeirra, Luigi, ungur og yndislegur hnokki,
og ljómar allt andlitið af ánægju og barns-
legri kátínu.
Við hliðina, eða út frá þessu tigna fólki,
situr pólsk höfðingjal jölskylda, furstahjón
með ungri dóttur sinni. Öllurn verður star-
sýnt á hinn hávaxna, drem'biláta fursta, sem
eigi virðist kunna eða skeyta neitt um að
haga sér að hætti háttprúðra manna. Hann
er skuggalegur yfirlitum og augun hvöss og
bitur, svo sem úr þeinr brenni eldur. Hann
styður hönd undir kinn og rennir leiftrandi
augum um borðsalinn, unz hann kemur
auga á einn af kjallarasveinunum og gefur
honum merki með þumalfingrinum um að
finna sig. Þjónninn lýtur honum með lotn-
ingu, hleypur til hans og beygir sig niður
að honum til að taka á móti skipunum hans,
án þess hann þyrfti að kalla þær upp, en hin-
um þóttafulla burgeis fannst engin ástæða
til að fara neitt leynt með aðfinningar sínar,
og tók þegar allhátt að kvarta undan því hve
vínið væri slæmt og eigi mönnum bjóðandi
og yrði hann þegar í stað að skipta um og
koma með eitthvað skárra; hið sama væri
um rnatinn að segja og annað eins salat legði
sér enginn maður til rnunns! Hann lieimt-