Nýjar kvöldvökur - 01.10.1947, Blaðsíða 34

168
OLDUKAST
N. Kv.
þess auðveldara á hann með að dylja úlfinn
undir sauðargærunni!"
„Það gegnir furðu að þú, sem rétt áðan
fékkst andlátsfregn, er hryggði þig svo mjög,
skulir geta fengið af þér að hugsa og tala
svona. Hugsaðu þér nú, ef hann skyldi
liggja á mararbotni hér í vatninu. Sennilega
á hann ættingja og vini, ef til vill móður á
lífi. Hann skýrði mér einu sinni frá því, að
vonbrigði í ástum hefði komið honum til
að flýja föðurland sitt; sú sem hann unni
gekk að eiga annan mann.“
,Og þú varst þó þeirrar skoðunar rétt áð-
an, að rnenn ættu ekki að vera að skýra öðr-
um óviðkomandi frá heimilishögum sínum
og einkamálum."
„Þú ert svo ósanngjarn og óþjáll í kvöld,
Karl!“ hélt Fanny áfram og fór nú að há-
gráta. En Gran var hinn stilltasti og alvar-
legasti, og lét tár hennar eigi á sig fá.
„Þessi sorgarfregn fær mér sárrar hryggð-
ar,“ hélt Fanny ennfremur áfram. „Hann
var svo þjáður, eg held mér sé óhætt að segja
bæði á líkama og sál!“
,Já, hann var brjóstumkennanlegt rekald
á hafi lífsins."
„Og gæddur svo göfugum hugsunar-
hætti.“
„Hefðirðu sagt talshætti í stað hugsunar-
hætti, þá mætti þetta til sanns vegar færa.“
„Ef lík hans finnst, hefur okkur kon-
um komið saman um að skreyta kistuna
hans með eilífðarblómum. — Rússinn, sem
kom í dag, er alveg yfirkominn af harmi —
þeir voru aldavinir. Tókstu ekki eftir ung-
um manni, fríðum, með dökkbláum aug-
>um og fjörlegum, sem þó er orðinn hvítur
fyrir hærum? Hann sat gegngt okkur við
hliðina á henni ungfrú Butcher, amerísku
stúlkunni.“
„Nei, eg veitti hvorugu þeirra neina eftir-
tekt.“
„Þessi Rússi leikur aðdáanlega á píanó —
er þegar frægur orðinn —• hann heitir eitt-
hvað, sem endar á „koff“. — Það eru víst sér-
lega vel gefnir menn, Rússar! Mér þætti
annars gaman að komast dálítið niður í rúss-
nesku.“
„Mér finnst að þú ættir heldur að herða
á því með frakkneskuna!"
„Vous avez raison, (þú hefur rétt að
mæla). — Var þetta eigi rétt borið fram?
Hérna um daginn varð eg tuttugu sinnum
að endurtaka orðið raison." Hún hringdi
borðbjöllunni og bað um seltersvatn. „Eg
er alveg yfirkomin af þorsta; þetta er af að
að reykja þessa smávindla, sem furstinn
þröngvaði okkur til að reykja. Hann sagði
að allt Iieldra kvenfólkið yrði að venja sig
við það.“
„Ætli Smith stúdent hafi verið við þegar
frúin dó?“ spurði hún rétt á eftir, um leið
og hún settist niður.
,Eg veit eigi annað en það, er í símskeyt-
inu stendur, en vonandi skrifar Lorentze
mér greinilegar um þetta allt seinna."
Frúin fór út á svalirnar til að hlera eftir,
hvort eigi heyrði hún mannamál meðfram
ströndinni, en Gran tók aftur að skrifa.
Næsta morgun var hann snemma á fótum
og fékk sér góðan göngutúr. Það var inn-
dælis veður, logn og sólskin, og húsin í smá-
þorpunum kringum vatnið, gistihallimar
stóru og tignarlegu, hin risavöxnu tré í
görðunum, allt speglaði þetta sig í vatninu.
Svanirnir syntu á því og máfarnir flugu yf-
ir því í ótal sveiflum og hringum og steyptu
sér svo úr háalofti í kaf eftir bráð öðru
hvoru.
í Roltnedalnum gnæfði „Dent du Midis“
tignarlegt yfir önnur fjöll og báru snævi
þaktir tindar þess við himin og nýfallin
mjöll lá eins og hvít slæða yfir fjallahringn-
um þar í kring. Tilkomumeiri og dýrðlegri
sjón en þarna var að sjá, getur eigi. Honum
var sönn hugsvölun í að virða fyrir sér alla
þessa hrífandi náttúrufegurð, um leið og
hann hélt hratt áfram göngu sinni til hinn-
ar frægu Chillons-hallar, en þangað var
ferðinni heitið. Honum varð ósjálfrátt á,