Nýjar kvöldvökur - 01.01.1957, Blaðsíða 15

Nýjar kvöldvökur
* Janúar—Marz 1957
L. ár, 1. hefti
❖
llusrleiðingfar og' frasag’iiir Ólafs
Tr^jjvasonar að IfainraR>org*um
Allar beztu minningar mínar frá bernsku
«g æsku eru bundnar við ljóð —• ljóð og
söng. Mikið var sungið heima í gamla daga.
Foreldrar mínir og systkini unnu ljóðum
og söng. Það var þeirra „fjörgjafar ljós.“
Mörg rökkurþrungin vetrarkvöld ómuðu af
söng. Einkum ef söngvinn gest bar að garði.
Á þann hátt seytluðu ljóðin inn í hugskot
mitt. Rökkursögur urðu aldrei hugheimur
rninn, heldur ljóðin, til þeirra hneigðist
hugur minn snemma. Ljóðhneigð mín
var einkum runnin frá brjóstum móður
minnar. Hún var gáfuð kona, Ijóðelsk og
listræn. Skáldin voru spámenn hennar og
guðir. Og hugsjónaheimur hennar, jörð
hennar og himinn, var ríki íslenzkrar tungu,
ríki málsnilldar og Ijóðlistar. Þannig voru
fyrstu glamparnir á götu minni gneistar frá
stjörnum á íslenzkum ljóðhimni. Og ég get
með nokkrum sanni sagt lílct og Þorsteinn:
„Títt mér skáldin tár á vanga sungu, með
Þgn og afli sinnar dýru tungu.“
Blómin voru mér mikill leyndardómur
og fagur eins og yfirleitt þeirri æsku, sem
alizt hefur upp við skrúðgarð íslenzkrar
náttúru, inn til dala og út við sjó, og blessað
ijóðlínur Jónasar með hverju nýju vori:
„Vissi ég áður voruð þér,
vallarstjörnur um breiða grund,
fegurstu leiSarljósin mér.
Lék ég aS ySur marga stund.“
En þau vöktu þó ekki þær hræringar í
lijarta og sál sem „ljóðin á skáldanna
tungu.“ Það voru ljóðin ein, sem leiddu mig
Ólajur Tryggvason.
út á þann vettvang mannlegrar lífsbaráttu,
að brjóta heilann um sköp mannlegs lífs og
reyna af alúð að greina upptök þeirra ör-
lagaþráða, er liggja að rótum mannlegrar