Nýjar kvöldvökur - 01.01.1957, Blaðsíða 16

2
HUGLEIÐINGAR OLAFS A HAMRABORGUM
N.Kv.
Ólafur Tryggvason er fæddur 2. ágúst árið 1900 að
Arndísarstöðum í Bárðardal í Suður-Þingeyjarsýslu. —
Foreldrar hans voru Tryggvi Jónsson, bóndi að Arndísar-
stöðum, og kona hans, Jóhanna Stefánsdóttir frá Tungu
á Svalbarðsströnd. Báðir foreldrar voru af þingeyskum
bændaættum. Móðir hans er föðursystir hins fræga
landkönnuðar, Vilhjálms Stefánssonar.
Ólafur er yngstur af 5 systkinum, sem nú eru á Jíii.
Hann ólst upp í föðurhúsum til fullorðinsára. 21 árs fór
hann í alþýðuskóla Arnórs Sigurjónssonar, sem þá var á
Breiðumýri, en næsta vetur stundaði hann nám á alþýðu-
skólanum á Eiðum. Aðra skólamenntun hefur hann ekki
hlotið.
, Arið 1926 hóf hann búskap á hálfum Arndísarstöðum
á móti föður sínum. A Arndísarstöðum bjó hann til árs-
ins 1933, en reisti þá nýbýlið Lyngholt í landi Arndísar-
staða. Árið 1927 gekk hann að eiga Arnbjörgu Halldórs-
dóttur frá Torfastöðum í Vopnafirði. Þau bjuggu í Lyng-
holti til ársins 1943, en keypti þá jörðina Veisu í
Fnjóskadal og fluttu þangað. Þar bjuggu þau í þrjú ár,
en brugðu þá búi og fluttu til Reykjavíkur. Ekki festu
þau hjón yndi á Suðurlandi og fluttu aftur norður árið
1948. Keyptu þá býlið Hamraborgir við Akureyri og hafa
búið þar síðan. Þau lijón eiga fjögur börn, tvo syni og
tvær dætur.
Meðan Ólafur var búsettur í Þingeyjarsýslu, gegndi
hann ýmsum opinberum störfum. M. a. átti hann sæti i
sveitarstjórn Bárðdælaltrepps, skólanefnd og skattanefnd.
Sýsiunefndarmaður Bárðdælahrepps var hann í 12 ár.
Nýjar Kvöldvökur telja sér og lesendum sínum mikið
happ að hafa fengið liann til að skýra frá lífi sínu og
störfum, og fer frásögn Ólafs hér á eftir.
farsældar og ófarsældar. Og þegar ég ýtti
minni litlu kænu frá landi, út á hið mikla
haf mannlífsins, skapbrigða þess, atvika og
örlaga, var farkosturinn lítið annað en hinn
ferski blær, hin heita glóð, sem orðin var að
þeirri glampandi sannfæringu, þeirri
hreinu, skýru vissu, að Ijóðið, hulduljóðið,
er hin eina varanlega eign okkar mannanna
barna — það eina, sem aldrei verður frá
okkur tekið.
Á æskuárunum fannst mér hvergi eins
gott að koma sem á listasafn íslenzkra
skálda — hvergi betra að dvelja en þar.
Engir taka betur á móti gestum sínum en
listaverkin þeirra. Djarfur og forvitinn
gengur maður á fund þeirra. Glaður, þögull
og hrærður dvelur maður í návist þeirra,
en þau beztu, hugstæðustu og háleitustu
kveður maður aldrei, því að þau eru dular-
fyllri en flest annað. Hafi maður einu sinni
gefið þeim sál sína, ást og aðdáun, skilja
þau aldrei við mann. Þau eru verndarengb
ar, oftast í návist manns og alltaf næst, þeg-
ar vanda ber að höndum — þegar neyðin er
stærst. Slíkur er máttur listaverksins.
„I fjarlægum héruðum heilsar það oss,
þó höfum ei vænzt til þess grand,
og það situr fyrir í fjörunni, hvar
sem fótum er stigið í land.“
I listaverkum skáldanna, fyrst og fremst,
ljóði og lagi, er fólgið margt það bezta, sem
maðurinn hefur uppgötvað, margt það göf-
ugasta, sem hann hefur numið og reynt. Þar
er nám lians og lífsreynsla falin. Þess vegna
er skin þeirra svo rnikið og bjart. Það breið-
ir sig bæði um jörð og himin. En ólík eru
Ijóðin og margbreytileg að útliti og inni-
haldi. Sum þeirra eru myrk, sterk og dulúð-
ug, draga menn að sér líkt og segull. Onnur
eru eins og gígur, opinská, heit og gneist-
andi. Þau kveikja í sál manns. Sum eru eins
og sólgeisli við tinda. Þau kalla fram nýjar
sýnir, en vinna eins og sjónaukar eða loft-
speglanir. Þau færa hugsjónirnar nær. Ná-
lægð og fjarlægð verða eitt.
Mörg ljóð verða til á svo áhrifaríkum
augnablikum, að sanngildi þeirra er óafmá-
anlegt. Þau geyma algjörlega stundina,
augnablikið, sem skóp þau, neistann, sem
kveikti þau. Það er nokkurn veginn jafn
mikill veruleiki að lesa þau og njóta þeirra,
eins og að tala við gáfaðan förunaut —
bezta vininn sinn í hjartans einlægni um
hjartans mál.
Taktu ljóðabókina þína, þá sem þér er