Nýjar kvöldvökur - 01.01.1957, Blaðsíða 56

42
BROWN ÞRAUTSEIGI
N. Kv.
Himininn var skínandi blár, og brenn-
andi sólin virlist halla bráðnum hitastraumi
yfir þenna skorpna landskika. Blámi hafs-
ins var mildari, og út við hafsbrún sást grá-
leit lína, sem teygðist út í víðáttuna til
beggja handa; hún var jaðar á hafstraumi,
þar sem hundruð sjófugla hvomuðu í sig
lifandi og dauðu æti, sem flaut á straum-
mörkunum.
Engin merki um mannlegt líf voru sýni-
ieg svo langt sem augað eygði, nema aðeins
Albert Brown sjóliði hnipraður í hraun-
skorunni, og hungur, þorsti, hitasótt og
blóðmissir voru í þann veginn að sálga hon-
um, einu mannverunni á þeim slóðum. Ver-
ið gat, að mörgum árum síðar rækist ein-
liver vísindamaður í rannsóknarferð á skin-
in bein hans og færi að brjóta heilann um
þetta brotna rif og hálfsundraða berðablað.
Samt er vafasamt, hvort hann kæmist að
nokkurri niðurstöðu.
II. kapítuli.
Saga vor byrjar raunar liðugum tuttugu
árum' áður með því að Samille-Samarez sjó-
foringjaefni situr í járnbrautarklefa og er
á leið frá koiíunglega sjóforingjaskólanum
í Greenwich til London, þar sem hann ætlar
að eyða vikuleyfi sínu eftir eigin geðþótta.
Hann sat í klefa fyrsta farrýmis og leit
ýmist í dagblað, út um gluggann, upp í
klefarjáfrið eða á kvenmann, sem sat hæ-
versklega í skakkhorn við hann í klefanum.
Hann var ekki gefinn fyrir að lesa lengi í
einu eða brjóta neitt málefni til mergjar.
Eins og eðlilegt var, hugsaði hann um
fyrstu einkunn sem veg til virðingarstöðu.
og síðan um aldursframa gagnvart afrek-
um, og hann reyndi að gera sér grein fyrir,
hvort hann mundi nokkurn tíma geta náð
skipstjórastöðu og fikað sig svo þaðan upp
í þá ógnarhæð virðingar og frama að verða
flotaforingi. I augum hans voru flotafor-
ingjar að vísu rétt eins og fólk er flest, því
að forfeður hans höfðu verið í flotanum í
marga ættliði; föðurbróðir hans var flota-
foringi þá sem stóð, afi hans hafði stjórnað
fylkingarskipi hjá Kronstadt í Krímstyrj-
öldinni, og langalangafi hans hafði barizt
við Níl og orðið flotaforingi á stjórnarárum
Georgs fjórða.
En ekki hugsaði hann lengi um flotafor-
ingjana, því að hann var einkennilega ó-
þreyjufuliur og eirðarlaus, og hann óskaði
þess, að kvenmaðurinn væri ekki í klefan-
um, svo að hann gæti lagt fæturna upp í
sætið á móti og reykt. Hann leit til hennar
og sá, sér til nokkurrar furðu, að hún var
að athuga hann á þann hátt, sem erfitt er að
lýsa — kæruleysislega að vísu, en samt vin-
samlega, en sannarlega ekki með þeim svip,
sem kvenmanni sæmdi að líta á karlmann,
sem hún var samferða í brautarklefa á því
herrans ári 1893. Þetta kom flatt upp á
hann, svo að hann leit undan, en svo renndi
hann augunum til baka laumulega og hik-
andi jafnskjótt sem hann var viss um, að
hún horfði í aðra átt. Nei, hún var ekki af
því tæinu, það náði engri átt; augnatillitið
var svo rólegt og blítt, næstum því eins og
hún væri nunna. Hún var lagleg kona, bar
tízkuhatt á höfði með fjöður að aftan, var
í snyrtilegri kápu með aðskornum ermum
og hvítum kraga og táin í nettum skó gægð-
ist undan pilsfaldinum — spengilega vaxin
og mátulega mittisgrönn. Þegar hann leit á
hana, sneri hún sér við og leit á hann; þá
roðnaði hann allt niður á veðurtekinn háls-
inn og leit út í gluggann í vandræðum sín-
um. En einu sinni enn stalst hann til að
skotra augum til hennar, og þá brosti hún
við honum.
Faðir Agöthu Brown var matjurtasali og