Nýjar kvöldvökur - 01.01.1957, Blaðsíða 20

6
HUGLEIÐINGAR ÓLAFS Á HAMRABORGUM
N. Kvi.
strikaði þessa draumá jafnharðan út.
i,— vængbraut þá hugsun, sem hóf sig á
loft og himininn ætlaði sér.“ En á mosa-
þúfunni í myrkviðris-bylnum breyttist þetta
snögglega. Hinn bjarti andlegi heimur varð
mér staðreynd, tilvera hans varð mér veru-
leiki, varð mér sannleikur. Orökrænh, óskil-
greinanlegur lífblær hugsjónanna getur þó
þrátt fyrir allt orðið veruleiki á þessari
jörð. Eg reyndi þetta þá og hefi marg-reynt
það síðan. En hvernig? Já, hvernig verða
listaverkin til? Hvernig verða fegurstu ljóð-
in til? „Hvernig gerðist þetta?“ spurði vin-
ur minn fyrir nokkrum árum.
„Eg svilnað'i allur, ég andann ei dró,
hver atraun var kæfandi lieit.
Ég hrökk viff, um gluggann eg henti mér út
— en hvernig? Það’ aldrei ég veit.“
segir Stephan G. Stephansson, raunhyggju-
maðurinn. Eg hafði gjörbreytzt á örfáum
mínútum. Mér fannst aðstaðan og umhverf-
ið allt annað en áður. Skapsmunirnir brynj-
uðu sig gegn óveðrinu. Yiljinn var eins og
lýstur upp. Það var sem ég skynjaði stefn-
una í leiftursýn. Eg greip beizlistauminn og
hraðaði mér af stað, beint í veðrið. Eg vissi
ekki, hvar ég var staddur, var algjörlega
áttavilltur — vissi ekkert, hvert ég fór, en
stefnuna beint í veðrið skyldi ég taka. Það
voru fyrirmæli, sem ég varð að hlýða. Ég
togaði í hestinn og gekk eins hratt og mér
var unnt. Allur óróleiki og kvíði hafði sóp-
azt burt, en öryggi og bjartsýni gerzt föru-
nautav mínir, jafnvel kuldinn gjörði nú
ekki vart við sig. Mér fannst allt velta á því
að ganga sem harðast og halda stefnunni
beint í veðrið — slaka hvorki til hægri né
vinstri. Þegar ég hafði haldið svona áfram
alllengi, gekk ég fram á ofurlitla melrönd.
Fönnin hafði sópazt burt af henni. Mel-
röndin var örmjó og aðeins fáir faðmar að
lengd. En í sömu andrá og ég gekk nórður
af henni, rak ég mig bókstaflega á bræðuv
mína tvo, er voru á hraðri göngu og voru að
leita að mér. Þeir komu að vestan og
stefndu þvert austur. Eg kom að sunnan og
stefndi í hánorður. Línurnar skárust þarna
og mynduðu því sem næst 90° horn. Hefði
ég verið aðeins einni mínútu fyrr eða seinna
staddur á þessari melrönd, hefði ég ekki
hitt bræður mína þetta kvöld og saga mín
vafalítið ekki orðið lengri. En hver örlög
bræðra minna hefðu orðið, ef þeir hefðu
haldið áfram austur á auðn heiðarinnar,
skal hér engu um spáð. Þeir voru vaskir
menn á bezta aldri og hefðu ekki látið hlut
sinn fyrr en í fulla hnefana. Bylurinn stóð
sunnudagsnóttina og páskadaginn allan, að
minnsta kosti, og er mörgum minnisstæður.
Ég var fljótur að afklæðast og leggjast til
hvíldar, þegar heim kom. En ekki sótti
svefninn að mér. Og þegar allt var orðið
hljótt, tók ég að hngleiða þennan atburð —r
velta honum fyrir mér á ýmsa grein. Ég va!r
ríkari af hugmyndum en áður, hafði snögg-
lega öðlazt nýja, óvenjulega reynslu. Ég
hafði eignazt — tileinkað mér — þetta, sem
við köllum trú. Von mín hafði bókstaflega
orðið að sannfæringu. Eg hafði eignazt
fulla vissu um ríki af öðrum heimi en þess-
um — ríki, sem ekki er hægt að sjá eða
þreifa á — þetta, sem mönnum kemur
aldrei saman um, hvað er. Ekki trú á kerfi
eða kennisetningar, ekki trú á frelsun, held-
ur trú á lífið sjálft, framtíð þess og íram-
hald. Trú á ójarðrænan, órökrænan, óskil-
greinanlegan lífsþátt þess — dularmögn
þess — sannleik þess.
Það er viðburður, það er áhrifsstund að
finna leyndan, dulinn þátt í sjálfum sér —
finna andblæ af æðri veröld og sinn eigin
þegnrétt í þessu Ijóssins ríki. Manni birtir
fyrir augum, útsýnið víkkar og hækkar, uiú-