Sumargjöf - 01.01.1905, Page 9

»Ekki heiti ég Eiríkur,
þó ég sé það kallaður;
ég er sonur Silgju,
sem bar mig undir bilgju«
Atti ég háar
hallir bláar,
ljósa reiti, liljur grænar,
perlu val
í sævarsal,
flogagull og gígjur vænar,
— uns mig seiddu í djúpan dal
dætur Huldu,
dætur Huldu
mig i háum hömrum duldu!
Finn ég hvorki frið né ró,
fjöllum kringdur, langt frá sjó,
hárri luktur hamra þró —
Hef ég aldrei grátiö nóg’?
Allar mínar sorgirnar
bind ég undir skó«.
Heitur er harmur minn, en hlæa
verö ég þó.