Sumargjöf - 01.01.1905, Qupperneq 29

23. okt. Sit lieill, vinur!
Mig er farið að lengja eftir bréfi! Ég varð hissa
ég skyldi ekki fá línu frá þér með síðasta pósti.
Hins vegar hefi eg dregið að skrifa þér, til þess að
vera viss um, að bréfið kæmi ekki heim til þin,
þe gar þú værir farinn suður.
Þú veizt, að ég liefi ekki verið neinn presta-
vinur. Ég hefi liatað þá eins og hverja aðra hræsn-
ara og lygara. En nú hefi ég fundið sannan prest,
sannan drottins þjón, það er að segja, prcst, sem á
kærleika- og mannúð. Eg á við síra Björn. Þegar
eg fór að tala við hann i haust trn borgunina fyrir
Það, ef ég yrði hjá honum í vetur, fór hann að spyrja
lr|ig spjörunum úr um hagi mína. Loks var ekki við
Það komandi, að ég borgaði neitt með mér, annað
eii ef ég léti tvo elztu krakkana hans lesa. Sira
Hjöi'n er annars alkunnur gæðamaður, óeigingjarn,
°g vill vel, en lætur annars litið yfir sér. Þar er
Pi'estur; þar er maður!
Eg er hálf illa- útleikinn eftir sumarið. Eg kemst
ekki þversfótar fyrir mæði og hóstinn er ákafur á
iiottunni. Það er óholt fyrir brjóstveika menn að
standa á blautu engi á kvöldin, þegar farið er að
hausta og kuldinn kominn i veðrið. Ég fór lika oft
ovarlega með mig i skólaniun. Annars er ég farinn
a° sætta mig við, þótt ég ætti að deyja ungur, en
erfirt finst mér muni vera að skilja við mörg yrkis-
eÞ)i. Skelfing er ég annars vitlaus að skrifa svona:
eg geng að því sem vísu, að þú trúir því, að ég geti
orðið skáld; þú fyrirgefur! Æ, segðu mér satt!
rrúir þú því, að ég hafi nokkra skáldgáfu og eigi
Þ’anitið, ef ég lifi? Mér sárnar svo að eiga engan,
sem treystir mér.