Sumargjöf - 01.01.1905, Blaðsíða 44

42
ekki að því gert, að raér flaug liún ávalt i hug,
þegar ég kora að lindinni og stundum, er ég sat þar
ein, fanst mér Alfhildur vera mér nálæg og veita
mér eftirtekt. Já, ég trúði á tilveru liennar frá því
ég first heirði hennar getið og atvik eitt stirkti
þessa trú, er kom firir þegar ég var fjórtán ára.
Þá var það, að ég kvaddi sistur mína, sem var
tveimur árum eldri en ég. Það var örlagarikt atvik
firir okkur báðar. Við vorurn mjög samrímdar.
Hinar sáru smásorgir bernskunnar og skæru, skugga-
lausu gleðistundir hennar, höfðu ávalt verið sameigin-
legar firir okkur báðar. Því var og öll von til þess,
okkiu' irði skilnaðarstundin þungbær og sár.
Marga eftirlætisstaði áttum við i lilíðunum, hraun-
inu og engjunum mnhverfis bæinn; dvöldum við þar
dögum oftar, lékum barnaleikum okkar og hliddum
á hinar margvíslegu raddir náttúrunnar. Einn var
sá staður, er okkur var öðrum kæ.rari. Það var
hvammurinn, klettarnir og gilið umhvei’fis Álfhildar-
lindina. Eg man ekki hvenær við fluttum þangað
fót okkar i íirsta sinn, en saman höfum við, að
öllum líkindum, verið þá, sem endrarnær. Hitt er
vist, að enginn blettur heillaði hug okkar meir, né
vakli ljúfari drauma í barnssálum okkar. Það var
eins og einhver helgiblær livíldi ifir öllu við þessa
litlu, tæru berglind. Við sistir mín vorum aldrei
háværar, þegar þangað var komið. Hvort það var
sögnin mn Álfhildi, sem fóstra okkar hafði sagt okk-
ur, eða hin einkennilega, rólega fegurð, er brosti við
frá hverri laut, sem hafði þessi áhrif á breitni okk-
ar, var mér óljóst þá. Xú veit ég að það hefir verið
návist Álfhildar sjáJfrar, er breiddi dularró og frið
iflr iiugsun okkar.