Sumargjöf - 01.01.1905, Qupperneq 46

44
i hlíðina. Þegar ofan á grasflötiim kom, þar, sem
alfaravegurinn liggur, faldi lnin sig undir breiðri jarð-
brú, koni svo upp i hrauninu neðan við veginn, en
livarf jafnskjótt aftur undir rætur klettanna.
Morgungeislarnii' titruðu á óteljandi dögglituni
laufum og stráum. Þrestirnir fiugu grein af grein og
söngur þeirra blandaðist niði lindarinnar. Við sistir
min gengum liægt og hikandi. Eg vissi íið hún kveið
firir þvi að kveðja þessa triggu leiksistur, og ég
varaðist að líta framan í liana, fann að hún þristi
liönd mina fastar en fir og sneri sér undan. Svo
brutust tárin fram, við grétum hvor við annarar lilið
i döggvotu grasinu. Hér var svo margs að minnast.
ntal minningar smáar, barnslegar og hreinar réttu
okkur hendur og mændu tárvotum augum, hugur
okkar vafði þær að sér. cina af annari. Lindin leið
áfram. bláfögur og stilt. gegnum tárin hálfu fegri að
sjá. Sistir mín grúfði sig ofan í lingið með þung-
um ekka, en ég gat ekki huggað hana neitt: vissi að
þetta var iiið óumflianlega, sjálfsagða.
Svo gengiun við heim.
Ég man ekki glögt iivað gerðist þar, því að ég"
þurfti að beita öllu afli til þess að vera stilt. sínast
glöð — hennar vegna.
Óskír jóreikui' upp við heiðarbrúnina var hið
síðasta er ég sá; þá birgðu tárin augu min á ní og-
ég liljóp á braut frá bænum. til þess að verða ekki
á vegi neinna.
— -— Það var komið undir nón: en ég vissi
ekkert hvað tíma leið þar sem ég lá á bak við stóra
steininn i Álfliildarhvamminum. Eg var orðin þreytt
af að gi'áta. ílið sterka skin miðdegissólarinnar lam-
aöi krafta mina, deifði taugarnar. Mig langaði til