Sumargjöf - 01.01.1905, Síða 49

47
Ég hlíddi hugfangin á þennan söng. Mér virt-
ist sem lindin, klettarnir og alt umhverfis mig singja
með, hvísla huggunarorðum og vagga mér til værðar.
Ég- heirði ifir höfði mér hvernig vinkona mín ttétt-
aði kvistina og blómin. Alt var svo undurrólegt og
fagurt. Sál mín leið inn í meðvitundarleisi svefns-
ins frá hinum stiltu, ljúfu tónum. --------
Ég vaknaði við liundgá og hó smalans í hlíðinni
ofan við mig. Það var. komið kvöld og forsæla og"
dögg i hvamminum þar, sem ég haf'ði sofið. Mér var
ilt i höfðinu og var stundarkorn að átta mig á því,
sem gerst hafði. Ég mundi það, að sistir mín var
farin og ég hafði hlauihð út að lindinni til þess að
vera ein. Svo hafði ég víst sofnað, því að nú var
komið kvöld.
En var það þá draumur eiim, er ég hafði heirt
°g séð?
Eg mundi glögt eftir konunni góðu og því, er
hún söng. Ég leit í kringum mig, en sá enga lif-
andi veru; alt var með smum venjulega hversdagsblæ.
Svo datt mér Álfhildur i hug.
Það var þá áreiðanlega satt, að hún ætti hér
heima, væri til og heirði til hinu hreina og góða.
Ég fann ekki til ótta við þá fullvissu; þvert á móti
greip mig löngun til þess að sjá hana i vöku.
Eg sat um hríð og hugsaði um hinn midarlega,
fagra draum.
Hvað átti draumkona mín við, er hún talaði um
a& ómar heimsins væru enn þá fjær? — Átti ég eftir
að finna til enn þingri sorgar heldur en þeirrar, sem
nú rikti í hug mér. Gat liún nokkurn thna firnst
eða gróið þessi sára saknaðartilfinning? —
Þannig hugsaði ég fram og aftur. En eitt fanst