Sumargjöf - 01.01.1905, Page 50

48
mér \ist: að Álfhildur væri til og- ég ætti athvarf
iijá henni í raunum mínnm. Eg var sannfærð um,
að það var hún, er hafði birst mér og það að hún
sagðíst þekkja sistur mina batt hug minn ennþá
innilegri böndum við tilveru hennar.
Eg gekk heim í þungum hugsunum, en sagði
enguin frá því, er mig hafði dreimt.
En upp frá þeim degi fanst mér ég eiga trúnað-
arvin i hvamminum græna.við Álfhildarlindina.
Timin leið og ímsar breitingar urðu á högum
minum; en ávalt er sorg og áhiggjur þingdu hug
minn vitjaði ég einverunnar og kyrðarinnar við
lindina mina og ég trúði því, að Álfhildur sæti lijá
mér og heirði andvörp mín. En ég sá hana first
þetfa kirláta sumarkvöld. Hún gekk beint til mín
Mér fanst lindin þagna og grösin á bakkanum hneigja
sig. Hún horfði lengi þegjandi i augu mín, eins og
hún vildi lesa hverja hugsun, sem þar var finnanleg
og ég fann að hún gjörði það. Svo rétti hún mér
höndina og — brosti. Eg brosti á móti, ósjálfrátt
og þristi hönd hennar; hún var mjúk, en köld og
þó fann ég hvernig lífæðin bærðist í mjallhvitum úlf-
liðnum.
Lindin streimdi á ní og Álfliildur tók til rnáls;
mér virtíst rödd hennar líkust vorgiöðum lækjarnið.
»Hefir þú aldrei séð mig fir?«
»Aldrei, í vöku, en ég fann, að þú áttir hér
heima«.
»Ég hefi tekið i hönd þér áður, en það er langt
síðan«.
»Hvenær?«
»0, manstu ekki — um morguninn gekst þú út
götuna ásamt öðrum, en um kvöldið komst þú ein