Sumargjöf - 01.01.1905, Side 54

Ég stóð á öndinni og lilustaði en lieirði ekkert
nema raunatölur haustgolunnar.
»Alfhildur!«
Nei, hún var liorfin.
Ég misti alt vald á geðsliræringum mínum,
varpaði mér á grúfu í grasið og grét, ákaft og
þungt ..........
Ég stóð á fætur og litaðist um. Tunglið var
að gægjast ifir fjallsbrúnina og breiddi mjúkar geisla-
slæður ifir dalinn. Vindurinn þaut inn á milli klett-
anna, vaggaði sér í birkihrislunum. Mér fannst ég
heira. haustnóttina andvarpa djúft og þunglindislega.
Alfhildarlindin söng sama lagið og fir. Litlu, tæru
bárurnar hennar glóðn kvikandi í tunglsljósinu og
keftu hver við nðra að komast sem first af stað,
ofan til árinnar.
Ég settist á stóra steininn á bakkanum fremst
og mændi ofan í lindina. Mér fanst ég sjá þar angun
hennar Álfliildar, hulin daggskærum tárum.
Nú fæ ég aldrei framar að sjá hana. Sú hugsun
stóð eins og sverð í gegnum hjarta mitt. Aldrei
■— aldrei.
En innst í hug mínum hvislaði þó einhverhugg-
andi rödd: Alfhildur gleimir þér ekki. Nei, hún,
getur ekki gleimt. Ef til vill sér hún og veit hvað
ég liugsa nú — ef til vill.
Þú átt gott, Álfhildur; lífíð kallar ekki á þig á
ní; hér mátt þú búa í friði, vaka ifir minningunum
fögru og geima vornæturdrauma æsku minnar. Hve
mikið mindi ég vilja vinna til þess að geta
geimt þá sjálf, óbreitta með öllum litum, eins og
þeir stigu fram úr vonardjúpi vorsins! Én ég hlit
að berast með bilgjunum út í hinn kalda, háværa