Sumargjöf - 01.01.1905, Qupperneq 56

54
vírtist söngur hennar breittur, fanst hún hafa fléttað
inn í lagið tónum er létu svo annarlega í eirum mér.
Þó — er ég hafði hvílt höfuðið á mosahægindinu
um stund og látið óminn vagga tilfinningum minum,
kannaðist ég aftur við gamla lagið hennar. Nú rann
það saman við goluhjalið og vorfuglakliðinn.
Skildi Álfhildur nú vita af mér? —
0, að hún vildi lofa mér að sjá sig einusinni
enn þá — rött í svip. En það verður ekki. Álf-
hildur stendur við það, sem liún hefir sagt.
Stráin hvísluðu fast við vangann á mér, beigðu
sig og réttu á ni. Mður i grasrótinni sá ég örsmáa,
gullgræna hnappa og ljósgul samanvafin smáblöð, er
stungu inn undir sig kollinum, þorðu naumast að líta
upp. En þessi ungbörn vorsins verða eftir því upp-
litsdjarfari, sem sólin hoi’fir lengur á þau og nátt-
döggin baðarþau i ingingarlaugum sinum. Einhvern-
tíma verða þau ilmandi, litfögur blómstur, er gleðja
þá, sem framhjá ganga, einhveratima blikna þau og,
eins og þau, sem greru i firra.
— Hvað var þetta?
Mér sínist ég sjá björtum hárlokkum bregða
fyrir klettinn þarna neðra. Ég ris á fætur og stari
þangað.
Nei, það eru aðeins sólgeislarnir. Og ég halla
mér aftur út af og fer að skoða litlu, rauðbrúnu
sandsteinana á lindarbotninum mér finnst ég þekkja
þá alla, þeir liggja alveg í sömu skorðum og í firra.
Eg rétti höndina ofan i svalan strauminn og gríp einn
þeirra. Hvað hann er fallega litur! Hann glitrar í
sólarljósinu og vatnið dripur af honum eins og
demantstár. Ég greipi hann í lófa mínum og finn
hvernig kuldann af honum leggur inn í höndina.