Sumargjöf - 01.01.1905, Side 57

55
Svo verður mér litið ofan í lindina, þar, sem steinn-
inn hafði legið sé ég dálítinn auðan blett, 'ég kann
ekki við það og læt hann aftur falla í sama farið.
Hversvegna vill Álfhildur ekki birtast mér
framar? Ég elska hana þó tvöfallt heitar en fir og
þrái návist hennar, eins og sólbrennd jörðin þráir
daggarbað himinsins. —
Nei, það er annars ekki von að hún vilji láta
mig sjá sig; ég heiri ekki lengur hennar ríki til.
"Svanirnir minir« eru löngu horfnir til heimkinna
sinna; þeir kvöddu áður en árin færðust ifir mig.
Nú er sá síðasti flogínn — firir löngu. En ómurinn
aí söng þeirra vakir enn í sál minni, bergmálið af
kveðjuljóðum sakleisissvananna titrar enn í strengjmn
hjarta mins. Álfhildur, er það ekki nóg?
0, svaraðu!
Létt, dúnmjúk og svöl hendi var lögð á enni
mér. Ég ímindaði mér að það væri höndin hennar,
en ég þorði ekki að líta upp þá fanst mér, að höndin
mindi liverfa.
Þannig iá ég lengi og hugur minn kirðist við
þessa imindun. Álfhildur gat verið hjá mér ósini-
leg, eins og þegar hún tók i hönd mina forðum.
Blærinn strauk um kinnar mér og niðurinn i
Undinni bar mig inn í draumland sitt. Kristallsskærir
tónar streimdu fram og liðu fjær, en niir komu
sífelt i staðinn. Annað augnablikið virtist mér þeir
fikjast viðkvæmum gráti og ekkaþrunginni bæn, en
á sömu stundu fanst mér ég heira ótal barnsraddir
ljúfar og glaðar, kveða við í straumnum; svo rann
alt saman í einn fjölróma, grátglaðan klið, sem hvorki
hafði upphaf né endí. Dálítil márierla flaug alt i
einu svo nálægt andliti minu að ég fann gustinn af