Sumargjöf - 01.01.1905, Page 62

60
II.
Hann Þorkell bjó í djúpum da.1;
þai' dundi i gljúfrum fossa niður;
þar ríkti sæld og fastur friður,
því frá honum enginn maður stal,
og sólin liló i lieiði.
Hún Álfheiður var einkabarn,
svo yndislega blíð og fögur;
liún kunni margar sólar sögur
og sumarljóð og spinna’ garn —
En sólin iiló í heiði.
Og Haraldur i Hvammi sá
hana, þegar hann var að smala;
um veðrið fór liann fyrst að taia,
en hún var strokin honum frá,
og sólin hló í heiði.
En þegar hann söng þar liátt í hlíð
og hóaði fénu niður um dalinn,
þá lá hún bak við lyngið falin
og raulaði kvæði raunablíð,
en sólin hló í lieiði.
Svo fór liann burt, hans leið var Iöngr
þá læddist hún með bláum straumi,
og lifði sein í leiðslu draumi
og ljóð um hoi’fin ástvin söng;
en sólin Idó í heiði.