Sumargjöf - 01.01.1905, Side 63

61
En svo koni hann þó seinna heim,
og samur og áður, hýr og blíður,
en orðinn stór og einkarfriður,
það sama öllum sýndist þeim.
Og sólin hló í heiði.
Og þá var það hann kora um kveld
og kysti gömlu vinu sína:
»Viltu hægri hendi mína
og búa við minn arineld?«
En sólin liló í heiði.
Hún hvíslar »já« og hvítan arm
um háls á ungum sveini lagði,
en eldrjóð varð á augabragði
og faldi sig við breiðan barm.
En sólin Idó i heiði.
Og nú fór hann að nema land
og nota fé, sem enginn hirti.
Hann reisti bæ og grundu girti
og græddi margan blásinn sand.
En sólin liló i lieiði.
IH.
Landið var brosandi bjart,
búið í vorsólarroða;
pabba og mönnnu kvaddi Kjartan,
kynjalandið vildi hann fara og skoða.