Sumargjöf - 01.01.1905, Síða 72

70
nokkuð við aldur, en liinn ungi þróttmikli Arkadíu-
maður var ennþá liress og- óþreittur. En af þessu
happi gerðist hann ofdjarfnr. Ætlaði hann sér að
smjúga sem ormur milli fóta risans. En nú náði
Archíppos í ögsl hans og þá var glíman á enda. Því
að hann tók um upphandleggi Hegesarchos, hóf hann
á loft, setti sveiflu á og lagði hann endilangan í sand-
inn. Þetta gerði hann þrisvar í rennu svo léttilega
sem Arkadíumaðarinn væri leikfang eða lituð leir-
brúða. Mannfjöldinn rak upp hlátur og Hegesarchos
hló með og kvaddi Archippos og játaði með handar-
hreifing að hann væri sér snjallari.
Eftir glímulögunum áttu nú tveir hinir fini sig-
urvegarar að eigast við, þeir Cheilon og Damas.
Varð sú glhna löng, þvi að nijög jafnt var á komið
með þeim og veitti hnsum betur. Loks lagðist Cheilon
ofan á mótstöðumann sinn, þar sem hann lá fallinn,
og ítti höfði lians niðnr i sandinn með enninu. Da-
mas hafði fallið tvisvar áður, og var því giímunni
lokið. Mannfjöldinn lét gieðiópin dinja ifir.hinn fagra
mann frá Patræ og aldrei hafði Apollosvögstur hans
notið sín betur en þá er hann laut elsta dómaranum
og tók við sigurmerkinu af lionum, stórmannlegur
og þó hógvær.
Nú varð hvíld. Hljóðpípurnar þögnuðu og áhorf-
endur tóku að ræða um þær glímur, er lokið var.
— Cheilon átti enn að glima, þá er liann liefði hvílt
sig, i þetta sinn við þriðja sigurvegarann. Sáþeirra,
sem inni og irði allra snjallastur, átti siðan að fást
við Aristodamos, er engan mótstöðumann fekk við
hlutkestið.
Cheilon lét smirja sig vandlega. En er glíman
tókst og hljóðpípurnar kváðu við, þá var svo að sjá