Sumargjöf - 01.01.1905, Page 74

72
hálfguðs með kilfuna og ljónshúðina. Archippos var
sem luralegur þræll eður risavagsinn Helot í saman-
burði við Aristodamos.
Arete var hálfdauð af hræðslu, þá er glímu-
merkið var gefið. Hún var vonlaus og vildi helst
að alt væri úti. Hinn hríðeíidi Mityleningur tók nú
upp annað glimulag, til þess að sína ifirburði sína.
Jafnskjótt sem liann náði í handleggi Megaringsins
laut hann fram og lagði sitt enni við hins og hrakti
hann aftur á bak fet firir fet. Arete lét aftur augun,
svo að hún sæi eigi ófarir bónda síns. Mannfjöldinn
var á milli vonar og ótta og stóð á öndinni og varð
af undarleg þögn. Og ef hljóðpípurnar lækkuðu
róminn, þá heirðust stunur glimumanna greinilega.
Þá gall alt í einu við skellihlátur af þéttskipuð-
um marmarabekkjunum. Eitthvert hugboð sagði Arete,
at eigi væri það bóndi hennar, sem hlegið var að.
Hún lauk aftur upp augunum. Hið firsta sem hún
sá, var Mityleningurinn, þar sem hann lá endilangur
á grúfu í sandinum. »Hvað er um?« spurði hún.
Kallias skírði henni nú frá, að þá er Arcliippos
setti ennið á enni mótstöðumanns síns og hrakti
hann afturábak, þá lief'ði Aristodamos skotist fimlega
til hliðar. En er risinu brunaði álútur áfram og
studdist ekki við neitt, þá hefði Megaringurinn þrifið
fót hans báðum höndum um leið og liinn lifti honum
til gangs og felt hann með því.
En risinn var staðinn upp áður en þessi frásaga
var á enda. Þetta var í firsta sinn, sem mannfjöldi
hafði dirfst að hlæa að honum á initíðisdegi. Hann
froðufeldi af heift og geistist fram að mótstöðumanni
sínum, en eldur brann úr augum hans sem væri hann
villidír. — Arete leit undan, því að hún óttaðist að