Fíflar - 01.01.1914, Síða 14

13
langa í mat, því hann var orðinn mjög liungr-
aður. Hann þurfti ekki lengi aS bíða, því
lít úr húsinu kom stúlka, sem setti körfu
fulla af mat fyrir liinn þreytta viSarliöggv-
ara.
Þegar Heinz leit upp augunum, sá hann
frammi fyrir sér dásamlega yndislegt andlit
í umgjörS af gullnu hári, sem speglaSist í
síSustu geislum kveldsóiarinnar. Þetta var
dóttir gömlu skógarkonunnar. Hún sendi
unga sveininum sorgbitna hlýlegt augnaráS
og stóS hjá honum nokkra stund. En þeg-
ar hann yrti ekki á hana, gekk hún í burtu.
Heinz át og drakk. Svo tíndi hann saman
furugreinar og viðannosa til að livílast á,
lagðist út af og svaf draumlaust af nóttina.
En þegar hann vaknaSi um morguninn,
vöknuSu sorgir hans einnig.
Hania tók öxina í hönd sér og veitti tr ján-
um svo liarSa atlögu, aS skógurinn berg-
málaSi hin þungu högg hans í mílu f jarlœgS.
Og um aftanskeiS, þegar hin yndisfagra
mær færði honum kveldverSinn, þá var
Heinz ekki eins sorgbitinn og daginn áður,
og vegna þess aS honum fanst hann yrSi aS
segja eitthvaS, þá mælti liann :
,,Gott veSur í dag“.
Mærin svaraSi:
,,Já, mjög gott veSur“. og svo lineigSi
hún sig og fór heim.
Þannig liSu sjö dagar, hver öSrum líkur,
og á sjönnda deginum hjó Heinz niður sein-