Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 26

25
sem eg þarf aS komast meS undir friSarbog-
ann".
DauSinn sneri frá en um leió og hann fór
drap hann hendi viS fótum Þráins. Næsta
dag voru fætur hans ekki eins þolgóSir og
þeir áttu aS sér aS vera, hann kendi til
þreytu á miSjum degi. Samt hélt hann á-
fram þann dag allan,og hina næstu, en loks
kom aS því aS fæturnir gátu ekki boriS
hann. Hann gat ekki svo mikiS sem
komist aS næstu lind til aS fá sér aS drekka.
Um leiS og dró af líkamskröftunum þvarr
einnig vonin í brjósti hans. Hann baó
drottinn alföSur um nýja krafta, en fékk
ekki bænheyrzlu. Hann hrópaSi á hjálp
mannanna, en þeir gerSu ýmist aS hæSa
hann eða þeir liristu höfuSiS vonleysislega,
og á svip sumra mátti sjá aS þeir héldu
aS hann væri ekki meS öllu viti. Hinir
fáu sem vilja höfSu til aS liSsinna honum
máttu ekki vera aS því. Tár féllu af
augum öldungsins þegar hann hugsaSi um
óskirnar sínai, sem hann nú gat ekki komið
lengra áleiðis. Þegar kveldkuliS kom, þá
fanst honum andardráttur dauSans leika
um sig, og örvæntingin gagntók huga hans.
,,Til hvers hefi eg lifaS ?“ hrópaSi hann
liástöfum. .,Til hvers hefir þú drottinn al-
faSir kallaS mig í þjónustu þína? Til livers
liefir þú dregiS friSarbogann á loft, en neit-
aS mér um krafta til að komast svo langt
aS eg gæti haft hann beint yfir höfSi ? Til