Fíflar - 01.01.1914, Síða 38

37
vegna varS æfi hennar aS bera skuggalit
hinnar húmdöpru nætur.
II.
Landfarsóttin gengur, kóleran geysar.
DauSinn ber ekki lotningu fyrir neinum.
Hann beygir sig livorki fyrir frægS né auSi.
Hinir ríku flýja út á landsbygSina, en hvaS
stoöar þaS? — Klara hjúkrunarkona — eSa
,,Systir“ Klara, eins og hún nú er kölluS —
er í húsi prófessorsins, sem er umgirt un-
aöslegum skemtigaröi fram viS hinn blá-
djúpa, skógum kringda sæ. Prófessorinn
er víSfrægur maSur, en landfarsóttin hefir
hremt hann, og á hinu háa, gufuglega enni
er skrifuS rún dauSans. í öSru he bergi
hvílir konau hans, hin glaSlega, yngsta
dóttir bankhafans. Klara hjúkrunarkona
kemur út frá henni, eftir aS hafa breitt ná-
hjúpinn yfir hana. Tvö höfug tár hrynja
af augum hennar niSur á hjúpinn. Nú
stendur hún viS legurúmiö hans. Hann
horfir á hana undrandi augum. Þung stuna
rís upp frá brjósti hans. Hann leitar eftir
hendi liennar og horfir fram aS dyrunum,
í áttina að stofu konu sinnar.
,,Hún er komin heim“, segirKlara hjúkr-
unarkona meS skjálfandi röddu í hálfum
hljóSum. Fleira gat hiín ekki mælt, og féll
á kné við kvíluna, Hún varS aS gráta, —
leyfa társtraumnum aS br jótast út! — Hann
liorfir á hana, þegar hún lyftir upp tárvotu