Fíflar - 01.01.1914, Síða 47

þorsteinn Þ. ÞORSTEINSSON:
LAUN SKÁLDSINS.
I.
I smádal einum bjó einu sinni skáld.
I dalnum bjuggu fjórir aSrir bændur.
Einn þeirra var fátækur, annarríkur, þriSji
gáfaSur og sá f jórSi var heimskur.
Þegar vormorguninn kom og hin hækkandi
sól skein yfir dalinn og bræddi burtu snjó-
inn — og sunnanblærinn andaSi hlýjum
lífskrafti yfir frjóangana smáu, sem hófu
höfuS og herSar upp frá hvílurúmi sínu, og
fluttu morgunbænir sínar meS upplyftum
liöndum til föóur ljóssins og lífsins — þá
varS andi skáldsins hrifinn af djúpri lotn-
ingu fyrir yndisleik vorsins. Og hann sveif
á vængjum tilfinninganna um himingeima
samhljómsins, út aS hinum eilíf-djúpa sæ
hugmyndanna. Þar féllu bárurnar kryst-
alsskærar upp aS strönd óSsins, og hann
settist niSur í f jörinni og söng um vorið.