Fíflar - 01.01.1914, Síða 49

48
hins hreimtöfrandi söngs. Nú fann hann
sjálfan sig, sitt fegursta og dýpsta, í óði
skáldsins. Demant lífs hans, sem áður var
hulinn, skein nú og blikaSi fyrir augum
lians og sendi þúsundir ljósgeisla í allar átt-
ir. Nýtt líf streymdi um æðar gáfaSa bónd-
ans, og hann söng og var sæll.
Og heimski bóndinn söng. Ekki vegna þess
aS hann í rauninni skildi sönginn, heldur af
því aS hinir bændurnir sungu hann. En
þegar hann loksins var búinn aS læra liann,
þá þótti honum hann láta svo vel í eyr-
um, aS hann söng hann á hverjum degi.
Honum fanst hann hvísla svo undarlega
einhverju skrítnu aS sér, sem hann ekki
skildi, en sem hann þó hafSi gaman af og
líkaSi vel aS heyra.
„Eg held mér leiddist ekki aS syngja
þetta til dómsdags“, sagði heimski bóndinn
og söng.
Sólin hækkaSi á lofti. ÞaS var hásumar-
dagur. Geislarnir og rósirnar fléttuSu sig-
ursveiga úr ljósi og blómum yflr allan dal-
inn. Fuglarnir sungu tilverunni lof og
dýrS. AlstaSar var líf og ljós.
Og andi skáldsins varS snortinn af hinni
himnesku dýrS hinnar f ullþroskuSu náttúru.
Hann klæddi sig í silkihjúp andvarans og
sveif yfir dalinn; talaSi viS grösin og blóm-
in, lækina og sólskiniS, fiSrildin og fuglana
— og öll sögSu þau lionum inndæl æfintýri
úr töfraheimi lífsins. En þegar hann kom