Fíflar - 01.01.1914, Blaðsíða 59

58
syngja, syngja, syngja. — Og eg var svo
barnalegur aS halda, aS eg gæti lifaS á því.
— Já, og meir aS segja öSlast auS og frægS
fyrir það. — En eg átti aS vita betur. —
ÞaS var heimska ! — AlþýSumaSurinn á aS
vinna með höndunum. — Ef hann lætur
ginnast af draumórum tilfinninganna, skilur
hann enginn — eSa mjög fáir, og hann
sveltir sig og sína, meSan nágrannarir leika
sér aS ljóSunum hans og dæma hann liart
og strangt fyrir fátækt og leti. — Eg veit
það ! — 0, eg veit þaS ! ‘1
,, Og mitt í æskudraumunum mætti eg þér
og elskaSi þig. — Ó, þær inndælu, ástríku
stundir ! — Þá gat eg ekki hætt aS syngja,
og svo söng eg um þig og alt sem fagurt var
— alt sem eg sá — alt sem mig dreymdi. —
Allir vildu heyra þaS, læra þaS og syngja
þaS. — Sjálfur hafSi eg unun af því og mér
fanst eg þá líka veita öSrum ánægju meS
því.....En þaS var rangt.......og þð
vildi eg þér og börnunum vel. ...Eg
lield, ef eg fengi að halda áfram aS lifa, aS
eg gæti samt ekki hætt — ekki hætt aó
syngja.........“
Þungur ofsabylur gekk yfir baSstofuna,
svo þaS brakaSi og hvein í gömlu hálffúnu
viSunum, en svo leiS hann yfir.
HiS deyjandi skáld lyfti höfSinu lítiS eitt
frá koddanum, og hvíslaói svo lágt, aS þaS
rétt heyrSist:
,,HeilsaSu vorinu frá mér, þegar þaS