Sjómannadagsblaðið - 01.06.1983, Síða 36

ÓSVÖR:
Saga úr lendingu
Á meðfylgjandi mynd getur
að líta Ósvör, sem í Iangar aldir
var neyðarhöfn Bolvíkinga. Þar
lentu skip þeirra, ef ófært var í
víkinni; á réttum stað, þannig að
Ósvörin var lífhöfn.
Til eru sagnir af því hvernig
Ösvörin varð til, en vörin er dá-
lítið sérstæð lending.
Svo var mál með vexti að eitt
sinn kom maður að máli við
bóndann í Ósi í Hólshreppi, sem
nú er, og bað um vinnu hjá hon-
um, eða vildi ráða sig sem vetr-
armann til hans.
Bóndi réði manninn, þótt hart
væri í ári og vandséð væri í svipinn
hvernig hann gæti greitt honum
kaup, sem eigi var þó fátítt um
þessa daga.
Líður svo veturinn og er komið
fram á vor, þegar bóndi sér fram á
að örðugt mun að greiða vetrar-
manni kaupið, en hann hafði
reynst hinn ágætasti verkmaður.
Bóndinn var ekki fjáður, en átti
eina dóttur, sem vetrarmaður
hafði fellt hug til. Og það verður
úr, að þeir bóndi og vinnumaður
hans gjöra með sér samning um
vorið um kaupgreiðsluna.
Hljóðaði samningur þeirra á
þann veg, að vetrarmaður átti að
fá bóndadóttur, ef hann gæti rutt
vör fyrir framan bæinn, en vörina
varð hann að ryðja frá sólarupprás
til sólarlags. Ef vinnumanni tækist
þetta átti hann að fá bóndadóttur,
en ella ekkert fyrir starfið um vet-
urinn.
Nokkru síðar segir bóndi
vinnumanni að nú sé best að hann
byrji að ryðja vörina og gjörir
hann það. Og segir ekki frá því að
öðru leyti en því, að með ólíkind-
um var vetrarmaður hraðvirkur og
rammur við þetta verk.
Bóndi var að valkóka þarna í
grenndinni. Og hann sér fljótlega
að vetrarmaður muni ljúka verk-
inu á tilsettum tíma, sem útaffyrir
sig var ágætt verk, — en
ómennskar þóttu bónda aðfarirn-
ar, og fékk hann nú eftirþanka, því
slíku trölli vildi hann eigi gefa
dóttur sína.
Er eigi að orðlengja það, að
Ósvör
36 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ