Sjómannadagsblaðið - 01.06.1983, Side 82

í upphafi síðasta aðalfundar Sjó-
mannadagsráðs í Reykjavík og
Hafnarfirði minntist formaður
Pétur Sigurðsson, Óia S. Barðdal
með eftirfarandi orðum:
í nær aldarfjórðung áttum við
Óli Barðdal hið ágætasta samstarf.
Allan þann tíma átti ég einlæga
vináttu hans.
Samstarf okkar hófst í Sjó-
mannafélagi Reykjavíkur, en þar
var hann félagsmaður um ára-
tugaskeið. Lengst af sinni sjó-
mannsævi sigldi Óli á skipum
Eimskipafélags íslands og var síð-
ast bátsmaður á Tröllafossi, er
hann ákvað að axla poka sinn og
fara í land. Það var árið 1951, en
hann hóf störf hjá E.í. árið 1941 og
sigldi því nær öll stríðsárin á skip-
um félagsins, lengst af með Bjarna
Jónssyni skipstjóra.
Óli lét sér annt um málefni sjó-
manna og lagði alla tíð höfuð-
áherslu á öryggis- og tryggingamál
þeirra. Það kom því engum á
óvart, að hann skyldi verða með
þeim fyrstu sem kynnti sér og
80 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
lærði alla meðferð og viðgerðir á
gúmmíbjörgunarbátum. Fáir
munu hafa farið fleiri ferðir um
landið en hann til að kynna þetta
gagnmerka björgunartæki.
Þegar Óli kom í land hóf hann
fljótlega störf hjá Seglagerðinni
Ægi, sem staðsett var í litlu timb-
urhúsi neðst við Ægisgötu. Hann
gerðist meðeigandi að fyrirtækinu,
og nokkru eftir fráfall Sigurðar
Gunnlaugssonar eignaðist hann
þetta litla fyrirtæki með fjölskyldu
sinni og hóf uppbyggingu þess
nokkru síðar. í dag er þetta stór-
fyrirtæki í eigin húsnæði í Örfiris-
ey. Lýsir það að nokkru dugnaði
Óla, en segir þó alls ekki alla sögu.
Böm hans hafa lagt hönd á plóg-
inn og Sesselja eiginkona hans
hefur unnið með honum við fyrir-
tækið svo til fyrirmyndar hefur
verið.
Við Óli vorum kjömir saman í
stjóm Sjómannafélags Reykjavík-
ur og tókum þar sæti snemma
vetrar 1961. Þótt hann hyrfi úr
aðalstjóm fljótlega eftir að hann
hóf uppbyggingu fyrirtækis síns,
átti hann lengi sæti fyrir félagið á
þingum Sjómannasambandsins og
ASÍ, þótti sjálfsagt að leita ráða hjá
honum varðandi öryggismál og
slysavarnir, og átti hann oft sæti í
nefndum, sem um þessi mál fjöll-
uðu á þessum þingum.
En hann var líka kjörinn í full-
trúaráð Sjómannadagsins í
Reykjavík og Hafnarfirði um leið
og ég. Var hann hinn ágætasti
samstarfsmaður til hinstu stundar.
Ég mun ætíð minnastgleði hans er
okkur tókst að halda áætlun okkar
um opnun hjúkrunarheimilisins í
nóv. sl. upp á dag.
Persónuleg kynni okkar utan
þessara áhugamála okkar voru hin
ágætustu. Skemmtilegar veiði-
ferðir sumar og haust verða mér
ætíð minnisstæðar. Einnig önnur
félagsstörf.
Við hittumst síðast þann 2.
janúar sl. Þá var hann hrókur
fagnaðar í níræðisafmæli vinkonu
okkar sem hann reyndist alla tíð
sem þau þekktust sem hinn besti
sonur, en hún bjó um langt árabil í
sama húsi og hann. Þá hafði hann
forgöngu um að gleðja þessa
mætu konu á sinn höfðingshátt. í
þennan fagnað voru mér bomar
sorgarfréttir og varð að hverfa á
braut. Síðust kveðjur okkar í milli
voru því skriflegar og boðaðar. En
ég fann samúð hans sem byggðist
á fölskvalausri vináttu og samúð
manns sem kann að finna til með
þeim sem sárt eiga um að binda.
Óli var fæddur 5/6 1917 á Pat-
reksfirði, sonur Þóru Sigurbjargar
Jónsdóttur. Hann ólst upp hjá
móðurafa sínum, Jóni Hafliða-
syni, skipstjóra, og hóf störf við
sjómennsku á unglingsaldri. Hann
giftist 20. febr. 1943 Sesselju
Guðnadóttur frá Hofsósi og eign-
uðust þau hjón fimm syni: Jón
fæddur 1943, Hörður fæddur
1946, Reynir fæddur 1949, Óli
fæddur 1955. Hann lést 1961.
Þórirfæddur 1958. Dóttir Sesselju,