Sjómannadagsblaðið - 01.06.1997, Qupperneq 51

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
51
en fimmtán ára var ég part úr vetri á
vertíð á trillu frá Litla Bæ. Þegar þá
um vorið eignaðist ég minn fyrsta bát.
Ég hafði haft hundrað og fimmtíu
krónur upp úr mér á þessari vertíð og
á Ströndinni var skekta sem einmitt
var föl fyrir þetta verð. Hana keypti
ég nú, enda báturinn heima orðinn
ónýtur og einhvern farkost þurftum
við. Á þessari skektu gat ég fiskað
það sem til heimilisins þurfti. Um
sumarið fór ég svo á reknet með föð-
ur mínum á stórum báti, Ingólfi, sem
Loftur Loftsson átti. Báturinn var úr
Sandgerði en við rerum frá Reykja-
vík. Þetta sumar er ekki gott í minn-
ingunni því ég var sjóveikur allan
tímann. En við fiskuðum vel og mik-
ið og það sem hélt lífinu í mér var að
við komum daglega að um hádegis-
bilið og borðuðum hjá konu sem seldi
mat uppi á Vesturgötu 10. Ella hefði
sjóveikin gert út af við mig.
Sjóveikinni læknaðist ég loks af
þegar ég fékk pláss á togaranum Otri
árið eftir, þá 16 ára. Ég fór aldrei í
matsalinn fyrstu dagana vegna sjó-
veikinnar, en lá uppi á keis og leið
hörmulega. En þá var þama um borð
Sigurður Pétursson, faðir Péturs Sig-
urðssonar síðar alþingismanns. Hann
hafði verið heima hjá pabba og hélt
mikið upp á okkur strákana. En þama
um borð í Otri gerir hann sér lítið fyr-
ir og nær í stóra kaffikönnu fulla af
mjólkurgraut. Kom hann með þetta til
mín upp á keisinn og sagði mér að
drekka þetta og það gerði ég, en það
kom allt upp aftur. Pétur fór þá og
sótti aðra könnu fulla og fór það á
sömu leið — hann mátti forða sér
undan gusunni sem upp úr mér stóð. I
þriðja sinn röltir hann niður í matsal
og sækir þriðju könnuna og viti menn:
henni hélt ég niðri. Og eftir þetta var
ég læknaður af sjóveikinni. Sigurður
var frábær maður og kunni ráð við
flestu, eins og þessi saga sýnir meðal
annars.
Ég kunni auðvitað ekki mikið til
verka í fyrstunni eftir að ég réði mig á
Otur, en þetta slampaðist og vertíð-
arnar voru yfirleitt stuttar. Við veidd-
um í saltfisk og plássinu héldu margir
ekki lengur en meðan á því stóð. Á
milli var ég heima á Litlu Vatnsleysu
við búskapinn.“
„Farðu beint í
Stýrimannskólann“
„En næsta vertíð mín
var á Agli Skallagríms-
syni með Snæbirni Stef-
ánssyni. Þá var ég enn 16
ára. Egill fór á síld um
sumarið og fékk ég pláss
þar. En vertíðina þar á eft-
ir fer ég á Gulltopp, sem
þótti toppskip og var á
sfld á honum um sumarið.
Það var 1938 og ég orð-
inn 18 ára. En þegar ég
var að hefja vertíð á sama
skipi um veturinn fékk ég
alvarlegt handarmein. Var
ekki um annað að ræða en
koma mér í land. Var ég
settur um borð í Ægi úti á
Selvogsbanka. Ægir fór
með mig til Reykjavfkur
þar sem ég fór til læknis
og hafði þá grafið svo í
hendinni að taka varð
gröftinn út um handabak-
ið þótt grafið hefði í lóf-
anum á mér. Átti ég í
þessum veikindum alveg
fram til vors. Halldór
bróðir minn fór um borð í
Gulltopp í minn stað og
var hann á skipinu til
dauðadags 1942,en hann
varð ekki nema tvítugur,
eins og ég sagði áður.
En um sumarið 1939
fékk ég pláss á Verði og
vorum við að karfaveið-
um fyrir vestan, en um
haustið fór ég suður á
togaranum Júní með
Halldóri Guðmundssyni
skipstjóra. Halldór var
góðvinur föður míns og á
leiðinni tók hann að spyr-
ja mig um framtíðaráform
mín. Sagði ég honum að
ég hyggðist ætla að búa
mig undir Stýrimanna-
skólann eftir föngum.
„Það er tómt rugl í þér,“
sagði Halldór. „Farðu
beint í Stýrimannaskól-
ann, því þar færðu ókeyp-
is kennslu og ef þú ekki
Surprise GK 4. Arin á Surprise telur Þorsteinn
besta tíma skipstjórnarferils síns.
Svalbakur EA 2
Kaldbakur EA 1
Skutull RE-142. „Skipið tókst á loft við sprenging-
una “ segir Þorsteinn.