Sjómannadagsblaðið - 01.06.1997, Síða 100

100
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
s
A leiðarenda
Smásaga eftir Atla Magnússon
Stóra hviðan kom á slaginu sjö,
ekki vafi á því sögðu þeir á lós-
bátnum, því tryggingafulltrúinn
lét í veðri vaka að nákvæmni skipti
miklu máli. Þeir höfðu verið á leið
niður bryggjuna þegar Vigtin og Olíu-
samlagið hurfu í snjókófi og vitin á
mönnunum fylltust saltri móðu og
sjávarlegi sem buldi á yfirhöfnunum
eins og svipusmellir. Hljóðið bland-
aðist dununum frá tunnunum sem á
sömu stundu komu út úr Samlagsport-
inu, ultu niður hallann og á steinkant-
inn við bryggjubrúnina þar sem þær
hoppuðu hátt í loft upp og pompuðu í
sjóinn. Nokkrar voru fullar af gírolíu
og þeyttu upp af sér strók eins og
djúpsprengjur. Það var vegna þeirra
sem skaðabótamálið var hafið. Aðrar
voru tómar og snerust í ótal hringi,
svo gulmáluðu stafirnir komu og fóru
eins og stafir á blikkandi ljósaskilti -
GULF OIL...GULF OIL... Mennirnir
störðu í lotningu, þótt í rauninni væri
þetta svolítið hlægilegt. Svo flýttu
þeir sér um borð, sá síðasti hélt á end-
anum um leið og hann stökk. Það
glampaði á krans af votum hjólbörð-
um á bátssíðunni og ljósið í lágri sigl-
unni þreytti höggbardaga við rauða
týru í kverkinni hjá hafskipabryggj-
unni meðan báturinn jók skriðinn og
tók að fjarlægjast út mót ósýnilegri
hafsbrún.
Rauða týran var í formastri á báti
sem hafði komið inn kvöldið áður og
lagst við hafskipabryggjuna. Inn í
ókyrrt blikið frá henni feyktist gufu-
mökkur frá afrennsli í fjörunni, svo
lygilega heitur og hvítur í nístandi
frostinu. Hann hnitaði hringa, brá
blóðugum rosabaug um ljósið og
eyddist með hraða sjónhverfingarinn-
ar... Framar við hafskipabrygguna lá
eitthvert stórt, útlent vöruflutninga-
skip. Auk masturljósanna týrði í dauf-
ar glætur í stöku kýrauga og á báta-
dekkinu logaði á ljóskastara svo móta
sást fyrir skorsteininum og uglunum
með björgunarbátunum.
Á bekk í eldhúsinu á bátnum sem
komið hafði inn kvöldið áður lá mað-
ur og hélt þéttu taki um brúnina á
borðinu fyrir ofan andlitið á sér, því
báturinn hafði kastast til þegar hviðan
kom og litlu mátt muna að hann flygi
út á gólfið. Við það hafði hann losað
svefninn. Hann lauk samt ekki upp
augunum heldur ákvað að reyna að
sofa ögn lengur, en reyndist það
ógjörningur, því við hnykkinn hafði
opnast skápur og út úr honum komið
tóm flaska sem rann til og frá um
gólfið. Hann strauk yfir sveitt ennið,
enn með lukt augun, og mundi að
hann varð að koma Jóhannesi á
sjúkrahús. Jóhannes var skipstjórinn
og hann hafði tekist á hendur að sigla
bátnum með honum hingað austur.
Jóhannes hafði selt hann hingað og
loks voru þeir komnir á ákvörðunar-
stað. Þeir höfðu ekki hreppt sem best
veður síðasta spölinn og í ofanálag
hafði Jóhannes veikst og orðið að
halda sig í koju. Siglingin hafði því að
mestu hvílt á honum einum — já,
óneitanlega var mál til komið fyrir Jó-
hannes að selja og hætti þessu slarki.
Hann hafði skilið við hann niðri í ká-
etunni þar sem hann lá í efri koju með
munninn klesstan upp að bríkinni líkt
og í kossi. Hann hafði ekki komist úr
buxunum nema til hálfs og axlabönd-
in, aðeins leyst að framanverðu, löfðu
út úr kojunni og lömdust letilega í þil-
ið eftir rólinu.
Skrölt flöskunnar sem sífellt rann
til og frá um gólfið varð til þess að
hann ákvað að rísa upp af bekknum
— en um leið og hann lauk upp aug-
unum gleymdist flaskan og raunar allt
annað sem hann hafði verið að hugsa.
Eldhúsið var baðað ljósi og handan
við borðið sat enginn annar en Jó-
hannes, sem hann hafði talið fárveik-
an — glaðvaknaður. Satt að segja var
hann betur en vaknaður því þarna sem
hann sat við borðið lýsti svipurinn á
bláleitu andlitinu sérstakri ánægju,
meiri ánægju en venjulega, því hann
var alltaf í frekar góðu skapi. Hann
var kominn í ný föt, sem voru of stór
á hann, ermarnar náðu fram á miðja
fingur, sem líka voru of stórir miðað
við svona horaðan líkama. Svartar
neglurnar voru ataðar hvítu dufti af
verkjalyfjum sem hann hafði verið að
maula úr pappastauk og stóð nú fyrir
framan hann á borðinu. Hann Ijómaði
þegar hann sá að hann var vaknaður.
—Vaknaður, Maríus, eh? Hann var
nefmæltur því hann hafði troðfyllt
nasirnar af neftóbaki sem líka sat á
hökunni og hafði hrunið niður á fann-
hvítt skyrtubrjóst. Hann hvolfdi
pappastauknum og barði honum við
borðið þangað til lítil tafla hrökk úr
honum, sem hoppaði á borðinu eins
og hvít fló. Hann klófesti hana á borð-
röndinni, rak fram tunguna og hún
hvarf eins og upp í munn á
kamelljóni. Svartar og breiðar varirn-
ar harðluktust aftur og það brá fyrir
kvíðafullum kvalasvip meðan hann
kyngdi. Svo tók smátt andlitið aftur
að Ijóma, óhreint, svitugt hárið á
höfðinu stóð út í allar áttir eins og
dýrðarbaugur.
—Já, ég er í öllu nýju, sagði hann
og strauk gætilega um boðungana á
jakkanum með fingurgómunum og
lyfti biðjandi upp vinstri handleggn-
um og í ljós kom vörumiði í rauðu
silkibandi sem hékk við tölu. —Það
er meðal annars í tilefni af því að ég
skuli vera búinn að selja bátinn, sagði
hann meðan félagi hans brá vasahníf á
bandið. — Þakka þér fyrir og nú er ég
hættur útgerð. Mér hefur aldrei
hlekkst á og ekki misst mann. Nú er
ég kominn heill í höfn — og að þessu
sinni á ég það þér að þakka...
—Jú, ég þakka þér, sagði skipstjóri
hans og það var stífni í málrómnum
þegar hann sá að hann yppti öxlum.
—Ég hefði ekki ráðið við þetta, að
sigla þetta á ég við — með ónýtar
lappir og allur ónýtur. Þess vegna ætla
ég að borga þér núna og soldið betur
en við töluðum um, ekki um annað að