Sjómannadagsblaðið - 01.06.1997, Qupperneq 105

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
105
þögn og málið hafði greinilega verið
látið niður falla. En skyndilega virtist
eitthvað rifjast upp fyrir lögreglu-
þjóninum sem hann hafði ekki spurt
um áður:
„Af hverju var maðurinn í spariföt-
um?“
„Hann sagði að kunningi sinn ætl-
aði að sækja sig.“ Maríus beit sig í
vörina þegar hann svaraði. Það var
eins og eitthvað lykist upp fyrir hon-
um sem ekki hafði hvarflað að honum
fyr.
„Kunningi — á hann kunningja
hér?“ Lögregluþjónninn lyfti brúnum
og leit fyrst á Maríus og þá enn aftur
um öxl sér á félaga sinn. „Við höfum
samband við þig aftur,“ sagði hann
um leið og hann stakk minnisbókinni
í vasann og votu og dökku veski Jó-
hannesar niður í plastpoka. „Við gæt-
um þurft meiri upplýsingar. Hvar
dvelurðu?“
„Hvergi. Kannski í bátnum.“ Það
kom hik á lögregluþjóninn. „Viltu að
við skutlum þér eitthvað?
Hann neitaði og þeir kvöddust.
Lögreglubíllinn ók brott og hann stóð
einn eftir á bryggjunni með svertingj-
unum. „Sorry about your friené “
sagði annar þeirra og þeir tóku báðir í
höndina á honum. „Want some cof-
fee?“ Það var hlýja og samúð í svört-
um augum þeirra, þeir höfðu tekið af
sér hettuna og Maríus sá að þeir voru
báðir snoðklipptir.
Hann hristi höfuðið og afþakkaði
og um leið heyrði hann einhvern sem
stóð fyrir aftan- hann ávarpa sig: „Ert
þú ekki Maríus — vélstjórinn?“ Hann
sneri sér við og sá ungan, ljóshærðan
mann á aldur við sjálfan sig, eða
kannski ári yngri, brosa vandræðalega
við sér. „Ég er Þorkell,“ sagði hann og
rétti honum höndina. „Sko, það er ég
og bróðir minn sem erum að kaupa
bátinn. Ljótt mál, ha.“ Hann hristi
höfuðið og leit á eftir lögreglubílnum
sem rétt í þessu hvarf fyrir horn.
„Hvað kom fyrir?“
Maríus yppti öxlum. Sá nýkomni
var á bíl og hann þáði boð hans um að
koma heim með sér. Það var ekki
gimilegt að hírast um borð í bátnum
og svo þurfti hann að útvega sér far
suður. Þeir töluðu fátt og Maríus virti
piltinn betur fyrir sér. Andlitið var fín-
gert og ekki þess konar sem honum
fannst hæfa sjómanni en samt var eins
og í því byggi einhver dulin seigla.
Úti á höfninni sá hann að þeir á hafn-
sögubátnum voru teknir að draga
tunnurnar upp úr sjónum — það gekk
erfiðlega og þeir voru í sífellu að
missa þær frá sér aftur þar sem þær
fóru ótal snúninga: GULE OIL...
GULF OIL...
„Hvenær ætlarðu suður. Það er flug
á morgun og þér er velkomið að gista
heima í nótt. Ertu fastur í einhverju
plássi?“
Hann hristi höfuðið.
Ljóshærði strákurinn hugsaði sig
um og það sást á svipnum á honum að
hann langaði til að segja eitthvað, en
var í vafa um hvort hann ætti að þora
það. „Okkur vantar vélstjóra og ef þú
vilt...“ sagði hann loks og það var
ekki laust við að hann stamaði og
Maríus sá að hendurnar á honum
herptust um stýrið svo hnúarnir hvítn-
uðu. „Þeir hafa verið að fiska sæmi-
lega hérna undanfarið," flýtti hann sér
svo að bæta við. „Meiningin er að ég
verði skipstjóri og Kjartan bróðir
stýrimaður. Við voram með bát hérna
í fyrra. Það gekk frekar vel.“
Maríus þagði. Þetta var annað at-
vinnutilboðið sem honum barst á inn-
an við klukkutíma. Honum leist ekki
á að verða vélstjóri hjá stráklingi sem
var yngri en hann sjálfur og hafði
sjálfsagt enga umtalsverða reynslu.
Þar að auki vissi hann að það var ým-
islegt að bátnum sem þurfti að stand-
setja. Miklu fleira en þennan strák
grunaði. En annars var þetta ekki
slæmur bátur — satt að segja nokkuð
góður. Og það fylgdi
heppni þessum bát.
Menn sögðu að hepp-
ni fylgdi mönnum en
hann hafði þá trú að
hún fylgdi ekki síður
bátum. Hann hafði
einhvern veginn kom-
ið sér upp þessari trú.
„Ég býst varla við
því — en ég get hugað
málið,“ sagði hann
þurrlega og sá um leið
eftir að hafa sagt það
síðarnefnda.
Þorkell reyndist
búa í lítilli, tveggja
herbergja íbúð ásamt
konu sinni og tveimur smábörnum
sem hlupu um og ærsluðust meir en
honum fannst hann hafa liðið þeim
sjálfur, hefði hann verið faðir þeirra.
Én konan, lítil og þybbin og geislandi
af orku, rak þau út úr stofunni harðri
hendi og bar honum kaffi og kökur
sem hún virtist hafa átt tilbúið. Þau
spjölluðu um allt og ekkert — mest
um ekkert en þegar þau buðu honum
að leggja sig í sóffann og hvíla sig,
hafði hann aftur — sér til gremju —
lofað að hugsa málið. En meðan hann
var að festa svefninn fannst honum
samt að þetta gæti verið íhugandi, alla
vega í skamman tíma...
Hann steinsofnaði og tók að
dreyma — finnski stýrimaðurinn
sveiflaði svörtu skammbyssunni með
stutta hlaupinu og skók rauðglóandi
sígarettuna framan í hann: „Them
coloured guys are quite lost, have no
chance you see... no chance. “ Svo
hvarf hann og þarna var Jóhannes
kominn, ljómandi af ánægju: „Þú
þarft að festa þig við eitthvað, festa
þig við eitthvað, Maríus - fá þér
konu, þær fá mann til að staldra við
og hugsa sig um, konurnar. En svo
hurfu þessir tveir siðapostular og í
stað þeirra kom hann til sögunnar
fuglinn með þetta skrýtna nef og þetta
gula höfuð. Hann hallaði undir flatt
og horfði á hann dökku, blikandi auga
meðan hann sagði honum hverja sög-
una á fætur annarri á fuglamáli — en
hann skildi hvert orð og hugsaði með
sér að hann ætlaði að muna sögurnar
og segja þær lítilli telpu sem hann
þekkti þegar hann kæmi í land.
Sendum öllum ísíenskum
sjómönnum árnaðarósfar á
fiátíðisdegi þeirra
Vélstjórafélag íslands