Blanda - 01.01.1923, Page 31
25
ur, þá kominn um áttrætt, er það, að Tlieodór hafði
það eptir föður sínum, að hann heíði aldrei sóð síra
Eggert stíga í istað, þegar hann hefði farið á bak;
hann hefði að eins stutt annari hendi á hnakkhúíuna
og varpað sér í hnakkinn; eius var glaðlyndið, sem
ungur dreingur væri.
ÍJað har til á helgum degi, þá er síra Ólafur var að
messa í Stafholtskirkju og sira Eggert sat öðrumegin
við altarið að vanda, að þegar sira Ólafur sneri sér
fram og fór að tóna pistilinn, geingur maður nokkur
hratt inn kirkjugólfið, sem orðið var hált af bleytu,
sem inn hafði borizt. l>egar maðurinn var kominn
inn að kórdyrum, rennur hann og dettur á sitjandann;
þá skellihlær síra Eggert, þar sem hann stóð við alt-
arið. Þegar verið var að syngja versið miili pistils
og guðspjalls, stendur síra Eggert upp, klappar á öxl
síra Ólafs og segir í fullum róm: „En að þú skyldir
ekki hlæja líka.“
Það var á seinni árum síra Ólafs í Stafholti, að
eitt sumar komu nokkrir Skagfirðingar sunnan úr
Reykjavík, og töfðu leingi í Stafholti. Höfðu þeir verið
með marga fallega hesta. Þótti síra Eggert gaman að
spjalla við þá. Þegar þeir fóru, segir síra Eggert við
prófast: „Eg ætla með þeim hérna upp fyrir Kastal-
ann“ (það er klettabeiti við túnið í Stafholti), „til að
sýna þeim hana Doppu mina.“ Það var fyrirtaks
reiðhross. Þegar laung stuud er liðin, fer síra Ólaf að
leingja eftirgamla manninum, og geingur hann upp á
Kastalann, og sér ekkert til ferða síra Eggerts. Send-
lr þú prófastur vinnumann sinn á stað að leita prests;
fer maðurinn langt upp eptir Stafholtstungum, og frétt-
lr 4 bæjunum, að síra Eggert hefði farið þar hjá, en
aldrei bar saman litnum á hestinum, sem hann reið, —
var auðvitað að reyna nýjan og nýjan gæðing. Hað-
urjnn fór til baka og sagði, hvers hann varð vísari.