Blanda - 01.01.1923, Page 32
26
Þá sendi prófastur annan mann, og fór sá alla leið upp
að Gilsbakka i Hvítársíðu. Þar íréttir hann síðast, að
sira Eggert hefði lagt norður með þeim, og hefði ver-
ið búinn að fá utan yfir sig, því heiman að fór hann
snöggklæddur. Eptir hálfan mánuð kom hann heim
aptur. Hversdagsklæðnaður sira Eggerts hafði vanalega
verið blákembd peysa, dökkar buxur og axlabönd girt
utan yfir peysuna, og, að mig minnir, oturskinnshúfa
á höfðinu.
Þegar sira Eggert var prestur á Stóruvöilum, mess-
aðihann eitt sinn á Skarði eða Klofa; átti hann þá að
lýsa með hjónaefnum, en gleymdi þvi. Þegarhann erkom-
inn á bak og er að riða frá kirkjustaðnum, minnist
einhver á, að hann hafi gleymt að lýsa með hjónaefn-
unum. Snýr hann þá hestinum við og lýsir til heilags
ektaskapar, án þess að stíga af baki, og það var lát-
ið duga. Þossi saga gekk manna á milli i ungdæmi
mínu, en hvort hún er sönn, veit eg ekki, og eins má
segja um þá næstu.
Eitt sinn, er síra Eggert var i Stafholti, átti hann
að jarðsyngja mann einn; en er kistan var látin síga
ofan í gröfina, reyndbt gröfin of stutt, svo kistan stóð
í miðri gröfinni, en likmenn stóðu ráðalausir. Gerir
prestur sér þá lítið fyrir og kastar sér ofan á kistuna,
svo hún sekkur til botns, og hoppar síðan samstundis
upp úr gröfinni í hempunni, kastar á rekunum og mælti:
„Mokið þið nú, askotarnir ykkar.“
Þegar sira Eggert var í Saurbæjarþingnm, var það
einhverju sinni i veizlu á Staðarhóli, að drukkið var
fast og 3 ribbaldar ætluðu að ráðast á prest; sér hann
ekki annað ráð vænna en flýja; hleypur hann út að
kirkjudyrum og hrindir hurðinni upp með fætinum og
skundar inn að altari, og hinir á hæla honum. Grípur
prestur þá stóran koparstjaka á altarinu og slærhouum
í bita, er var framan við gráturnar, svo stjakinn brotn-