Blanda - 01.01.1923, Side 33
27
ar í mola; gripur hann þá annan og býst til varnar;
gugnuðu þá hinir og áræddu ekki að ganga að honum.
Staðarhólskirkju átti Eggert prestur Jónsson á Ball-
ará (1800—1846); íór síra Eggert prestur Bjarnason
til nafna síns og sagði honum, hvað sig hefði hent,
að brjóta stjakann. Spyr síra Eggert Jónsson, hvernig
það hafi atvikazt; segir síra Eggert Bjarnason honum
þá upp alla söguna; sagði þá síraEggert Jónsson, að íyrst
svona hefði staðið á, þá hefði honum verið velkomið
að brjóta alla stjaka kirkjunnar. Eyjólfur Bjarnason
á Kleifum, sonarsonur síra Eggerts Bjarnasonar, hefir
sagt mér þessa sögu, og það með, að afi sinnkafisagt
sér að stjakann hefði hann brotið viljandi til þess að
vita, hvort hinum brygði ekki, sem líka varð.
Síra Eggert sagði Eyjóifi frænda sínum, að þrátt
fyrir svaðilfarir sfnar, er sumir hefðu kallað, þá hefði
hann aldrei farið óvarlega nema einu sinni, — það hefði
ekki verið ófært sér, sem öðrum hefði verið ófært. í
þetta sinn, er hann fór óvarlega, var hann prestur á
Mosfelli f Árnessýslu. Þar er standberg mikið skammt
upp frá bænum. Eitt sumar sást f hömrunum lamb
eitt, er stóð þar í svelti, og treystist einginn til að ná
þvf, hvorki dauðu né lifandi. Presti þótti leitt að sjá
aumingja lambið og geta ekki bjargað þvf. Eór hann
einu dag, svo einginn vissi, að klifra upp í hamrana, og
komst á silluna þar sem lambið var; fór það eptir sill-
unni svo langt sem það komst, og hann á eptir; þar
var sillan svo mjó, að það var að eins rúm fyrir fæt-
urna á presti, en fyrir ofan var klettur, sem slútti fram
og heingiflug fyrir neðan, svo það var eina ráðið að
hrinda lambinu fram af. Það þótti honum leitt, og fór
að atkuga, hvort hann gæti ekki bjargað því lifandi;
tók hann það ráð að spyrna fótunum í silluna, setja
bakið í klettinn og snúa fanginu fram að fluginu og
kasta lambinu yfir fyrir, og það gerði hann. En það