Blanda - 01.01.1923, Page 75
69
af hjörunum og flytja þá eitthvað í burtu frá húsunum,
(hór voru þá engin skilti, sem menn í útlöndum ann-
ars voru vaDÍr að hafa gaman af að flytja til, og opt
gat gefið tilefni til hláturs). Þannig ritaði Prydensberg
árið 1813 þeim faktor A. Mohr (siðar á Akureyri),
Ola Sandholt og Henrik Meiby beyki, strangt áminn-
ingarbróf út af götuóspektum þeirra, er hann kallaði
einuDgis sæma „Drenge og uopdragne Dolk.1' Hann
sektaði þá jafnframt fyrir hurðaflutning og fyrir það
að þeir hafi „eDdog funden enslags Morskab i at
sönderbryde en fattig Uslings Arbeidsredskaber.11
En það var fleira en þetta, sem heldri bæjarbúar
höfðu sér til skemtunar; þannig var t. a. m. keilubraut
við hús kaupmanns Bergmanns, (i Aðalstræti, hér um
hil þar sem Brauns verzlun er dú, eða fram með
kirkjugarðinum, sem þá var notaður). Keilubrautir eru
mjög tíðkaðar í Danmörku, og hafa því danskir verzl-
unarmenn saknað þeirra hér. Keilubrautir voru víðar,
t- a. m. á Akureyri. Laust fyrir 1880 setti Nikulás
Jafetsson gestgjafi kéilubraut upp fyrir vestan veit-
ingahús sitt á Vesturgötu; mun það vera síðasta keilu-
hrautin á þessu landi, en í Danmörku eru þær enn
mjög tiðkaðar og í heiðri haldnar.
Þá voru dansleikir ekki ótíðir milli heldra fólksins,
eins og sjá má á Jörundar sögu hundadagakonuDgs.
Pfuböllin fóru fljótlega að gægjast fram, en komust í
algleyming milli 1830— 40, þó að Stefán Gunnlaugsson,
er þá var bæjarfógeti, amaðist mjög við þeim. Böllin
þau hóldu aðallega þau madama Ottesen og Henrich-
sen lögregluþjónn, sam jafnframt hélt veitingahús með
hústýru sinni og barnsmóður madömu Börresen.
Doks skemtu menn sér við gleðileika og var aðsókn
mikil að þeim, og fengu stundum færri en vildu aðgang;
undu þeir því illa og urðu ryskingar af.
Mánudaginn þ. 6. febr. 1815, var haldinn gleðileik'