Blanda - 01.01.1923, Side 78
72
mót má líðast á bæjarins götum eða annarsstaðar, hvar
politiinu viðkemur.11 —
Sunnudaginu 19. janúar 1845 embættaði dómkirkju-
presturinn síra Helgi G. Thordersen (síðar biskup) að
vanda. £>egar hann var að ganga niður úr prédikun-
arstólnum að lokinni prédikun var hrópað upp’frammi
í kirkjuuni: „Þinn andi er ætíð góður.“ Ekki kærði
presturinn þetta, enda virðast þessi orð ekki neitt
hneykslanleg, en bæjarfógetanum, Stefáni fyrnefndura,
þótti þetta hneykslaulegt og það því freruur, sem sami
maður, fyrrum velmetiun borgari f bænum, en þá á
apturfararskeiði, liafði næsta nýársdag á undan í
miðri prédikun sagt: „Þinn andi er góður,“ og hafði
lögreglustjórinn munnlega og utan réttar vandlætt um
það við haon. Borgarinn var nú kallaður fyrir rétt,
og játaði þetta alt satt að vera, sérstaklega að
hann hefði fengið áminningu hjá lögreglustjóra. En
hann kvaðst samt sem áður ekki hafa getað að því
gert, að hann þennan sunnudag hefði, þó ekki eins hátt,
og ekki undir miðri prédikun,heldur eptir að presturinn
var búinn að segja amen og gekk niður úr prédikun-
arstólnum, í nokkurn veginn lágum tón sagt fyrgreind
orð, hvað eð í hvorutveggja skiptið hefði orsakast við
að hann á guðræknisstundu hefði koraist f „exalteret
Tilstaud“, eða orðið frá sér numinn við þær hjart-
næmu hugleiðingar, sem presturinn hefði fram flutt, og
þessvegna ekki getað innibyrgt sínar tilfinningar, held-
ur upphrópað af gnægð hjartans, er opt heíði fundið
huggun og svölun í prédikarans þankagangi; og með
upphrópunum þessum hefði hann meint, að prédikar-
iun talaði af guðs anda, og að pródikarans andi þess-
vegna væri ætið góður, en við alt þetta yrði að at-
hugast, að hann hefði, frá því hann lá í Nervefeber
fyrir nokkrum árum síðan, aldrei tekið á heilum sér,
einkum hvað áhrærði ástand sinnisins, sem væri svo